In de voormiddag neemt Marius mij mee naar een bijeenkomst van de Historical Society of Cyprus. Omdat de Historical Society zich tot alle Cyprioten richt, onafhankelijk in welk deel ze wonen of van welk land ze oorspronkelijk zijn, vinden de bijeenkomsten in het Engels plaats. Dat maakt het ook voor mij mogelijk om alles te volgen.
Om de neutraliteit te behouden vinden de bijeenkomsten trouwens plaats in het Ledra Palace, een prachtig voormalig hotel, dat nu in de Buffer Zone ligt en dienst doet als hoofdkwartier van UNFICYP, de VN vredesmissie. De meeste aanwezigen zijn leraars geschiedenis in het secundair onderwijs. Het doel van de vereniging is om de echte geschiedenis van het eiland te openbaren, en niet de politiek gekleurde versies die zowel in het Zuiden als het Noorden worden verteld.
Ik leer er heel wat bij. Over de boter die de Grieks-Cyprioten op het hoofd hebben in dit hele conflict. In Europa denken we nog te vaak in termen van Turkije als de bad guy en Cyprus en Griekenland als slachtoffer daarvan. De waarheid is dat tijdens de drie jaar dat het eiland onafhankelijk was, de Grieks-Cyprioten alsmaar meer represailles pleegden tegen de Turkse minderheid, die hierop antwoordden met meer geweld, en zo het land op de rand van een burgeroorlog brachten. Wanneer de (Grieksgezinde) president voorstellen formuleert om de grondwet te wijzigen (om zo de rechten van de Turkse minderheid sterk in te perken), breekt de burgeroorlog pas echt los. Daarop beslisten de Verenigde Naties om een vredesmacht te sturen, die nog altijd actief is. Vanaf 1967 beginnen beide kampen, onder druk van oud-kolonisator Groot-Brittannië, langdurige onderhandelingen.
Die eindigen abrupt in 1974, wanneer het Kolonelsregime in Athene beslist om een staatsgreep te plegen om Cyprus op die manier te annexeren. Daarop beslist Turkije om een deel van het Noorden van het eiland te bezetten, waarop de staatsgreep mislukt. In plaats van zich daarna geleidelijk terug te trekken, breidt Turkije het bezette deel uit tot het volledige Noorden. In 1983 roepen de Turks-Cyprioten daarop de onafhankelijkheid uit.
Dit is de recente geschiedenis van Cyprus in een notedop. Ze nodigen mij alvast uit op de volgende bijeenkomsten om op die manier nog meer te weten te komen over de hele kwestie.
’s Middags (in Cyprus betekent dat om 15 uur) ben ik uitgenodigd bij de ouders van Marius om er gebakken vis te gaan eten. Als ze horen dat ik van België ben, kijken ze bezorgd. Ze hebben op het nieuws immers gezien dat mijn land aan het uiteenvallen is! Ik leg ze uit dat ze zich nog geen zorgen moeten maken. Ook al is België zonder twijfel een eindig verhaal, de vervaldatum is nog niet meteen in zicht. Ze moeten lachen als ik hen vertel dat de politici momenteel onderhandelen over wanneer ze opnieuw gaan onderhandelen! Waarop het mijn beurt is om de geschiedenis van België kort te schetsen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten