Na een stevig ontbijt in het hotel besluit ik om maar meteen Nicosia, de stad waar ik een half jaar van mijn leven zal spenderen, te gaan ontdekken. Nog maar net vertrokken merk ik meteen één van de leuke eigenschappen van Cyprus. Ook in november is het er nog aangenaam warm, en ik maak dan ook al snel rechtsomkeer naar mijn hotelkamer om er mijn overtollige trui en jas uit te spelen. Een T-shirt volstaat ruimschoots bij 25 graden.
Eén van de eerste gebouwen waar ik op stoot is een verlaten, vervallen gebouw met als opschrift ‘UN Sector 2, authorised personnel only’. Ik wordt meteen met de dagelijkse realiteit geconfronteerd. Deze hoofdstad draagt een hele geschiedenis met zich mee. De splitsing in een Turks en Grieks deel is er het resultaat van.
Mijn eerste indruk van Nicosia is niet bijster positief. Ik wandel door een oude, grauwe wijk met vuile straten en veel leegstand. Later kom ik te weten dat dit te maken heeft met de nabijheid van de UN Buffer Zone. Daardoor is de waarde van de buurt sterk gedaald met verpaupering tot gevolg. Intussen hebben de Verenigde Naties een programma opgestart om de wijk opnieuw zijn oorspronkelijk karakter (van voor de opsplitsing) te geven. Ondermeer het ‘red light district’ van Nicosia is hierdoor van de kaart weggeveegd.
Wanneer ik door de autovrije, oude stadskern wandel wordt mijn beeld van Nicosia gelukkig bijgesteld. De vele toeristen zorgen voor een gezellige drukte en de vele affiches die de Cyprioten moeten voorbereiden op de komst van de euro, doen mij al meteen meer thuis voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten