Interview: Yves & Wendy winnen Peking Express

Ook al verschenen Yves & Wendy aan de start van ‘Peking Express: De Mekong Route’ als ex-koppel, ze kunnen het nog steeds heel goed met elkaar vinden. Door hun relatie van drie jaar voelen ze elkaar perfect aan, en dat bracht hen, samen met een flinke portie geluk, zowaar tot in de finale. En dankzij het haast grenzeloze doorzettingsvermogen van Yves wonnen ze die nog ook. Het leverde hen naast een onvergetelijke ervaring ook elk 5.000 euro op.

Wat was vooraf je doel?
Wendy: Er niet als eerste uitliggen.
Yves: Vooral dat maar toch ook Cambodja halen. Prachtig land trouwens.

In de finale zagen we dat Amir & Jimmy besloten om jullie te helpen. Hadden jullie dat verwacht?
Yves: Ja. Er is een enorm respect ontstaan. Echt chapeau voor hun prestatie. Let op, tijdens de race waren we elkaars grootste concurrenten. Maar eens die achter de rug, konden we het goed met elkaar vinden.

Nooit eraan gedacht dat ze jullie gingen saboteren in plaats van helpen?
Yves: Niet echt. We vertrouwden ze voor 100%. Zeker omdat ze zelf niet meer meededen, en ze er dus niks bij te winnen hadden. Hadden ze zelf nog meegedaan was het natuurlijk iets helemaal anders.

In de finale zien we ook uw bijna fatale valpartij van een vrachtwagen. Sta je stil bij de enorme risico’s die je soms nam?
Wendy: Je denkt daar niet bij na. Maar je moet altijd op uw qui-vive zijn.
Yves: Je creëert daar natuurlijk wel reflexen voor. Als je van ver een auto ziet naderen, en plots merk je dat hij extra gas bijgeeft, moet je gewoon uit de weg gaan. Zo simpel is dat.

Wat dacht je bij de val?
Wendy: Weinig eigenlijk. Ik viel, stond recht en liep verder, terug de vrachtwagen op. Yves dacht veel meer op dat moment. Maar de rugzak heeft me gered. Doordat ik met mijn rugzak op de grond viel, heeft hij mijn val gebroken.
Yves: Het ging echt door mijn hoofd van ‘shit, ’t is hier gedaan é!’ Ik dacht direct aan haar, totaal niet aan het spel. Het toeval wou dat ik amper drie minuten daarvoor een hoop spullen, waaronder haar slaapzak, uit haar rugzak had gehaald en in de mijne had gestopt zodat ze sneller zou kunnen lopen. Daardoor had ze dus al een lichtere rugzak, dus het was écht kantje boordje. Ik weet nog dat ik lijkbleek werd, en stijf van de adrenaline dacht van ‘stommekloot, waarom heb je nu die slaapzak daaruit gehaald.’

De rugzak, die je de hele race tot last is geweest, heeft op het einde zijn nut bewezen.
Wendy: Maar die rugzak was gedurende de hele race onze vriend. Dat was zeker niet ons grootste probleem. Trouwens, het was net door die rugzak dat ik van de truck viel. De rugzak redde mij wel, maar zonder hem was ik gewoon nooit gevallen in de eerste plaats.
Yves: We hebben ook veel geluk gehad dat er juist op dat moment niet zoveel verkeer was op het kruispunt. Want dat kon je niet zien op tv, maar de auto vlak achter ons reed behoorlijk snel en heeft nog net kunnen uitwijken.

Yves, aan het einde van de liftrace noemde je de Tibetanen het warmste volk. Hoe denk je daar nu over?
Yves: Daar blijf ik bij. Da’s ongelooflijk. In die bergdorpjes zie je nog het echte Tibet. Daar zijn nog geen sporen van de Chinese overheersing. In Lasa zijn we eigenlijk niet geweest, daar hebben we alleen doorgeracet. Maar aan die kleine bergdorpjes merk je het echte Tibet. De mensen in die dorpjes blijven altijd Tibetaan. Zeer gastvrij, willen echt hun armoede met je delen. Daar zijn eigenlijk geen woorden voor.
Wendy: Het enige wat we telkens vroegen was een slaapplaats. We vroegen eigenlijk nooit om eten, maar we kregen het wel telkens. En ze stonden er ook echt op om dat voor ons te doen.
Yves: Het is ook voor hen een once in a lifetime experience é. Daar spreken ze in die dorpjes nu nog van. Het is een soort wisselwerking. We waren ook telkens heel dankbaar en respectvol. En op die manier was er eigenlijk telkens een wederzijds vertrouwen. Tibetanen geloven ook heel fel. Zo geloven ze dat, als je als vrouw veel met mooie bloemen bezig bent, je later als mooi persoon terugkomt. En ze geloven daar ook heel sterk in.
Wendy: Erg knap ook dat veel monniken Engels spraken. Zo konden we met elkaar converseren.

Heb je tijdens Peking iets gedaan waarvan je nu denkt ‘Heb ik dat echt gedaan?’.
Wendy: Goh, ik zou in België nooit op de Meir gaan staan en geld vragen aan voorbijgangers om met hen op de foto te staan. Maar daar doe je dat dan wel voor het spel, je gaat daar in mee.
Yves: Ik kan niets bedenken dat ik niet zou opnieuw doen, of waarvoor ik mij schaam ofzo. We hadden eerlijk gezegd nooit gedacht dat we geselecteerd gingen worden. En al helemaal niet dat we gingen winnen. En daar zijn we dan ook trots op. We zijn altijd rustig gebleven en er voluit voor gegaan.

Zeker in vergelijking met Chris & Lut waren jullie een pak rustiger. Lut verwoordde het als volgt: zij zijn meer Spa rood, iets bruisender, terwijl jullie eerder Spa blauw zijn, iets kalmer.
Wendy: Da’s in elk geval opnieuw mooi verwoord van Lut.
Yves: Kalm zou ik ons nu niet direct noemen. We waren onopvallender, iets rustiger misschien ook, maar zeker op de momenten dat het er echt toe deed stonden we er en gingen we er voluit voor. Anders kom je ook niet in de finale. Als zij Spa rood waren, waren wij eerder die lichtbruisende, Spa Marie Henriette.
Wendy: Spa groen dus, om in dezelfde sfeer te blijven.
Yves: Of nog beter, Perrier; subtiel bruisend! (lacht)

Ben je tevreden van de montage?
Yves: Ja. (Wendy knikt instemmend.) Het is natuurlijk onmogelijk om alles te laten zien. Het gebeurt vaak, als we de afleveringen op tv zien, dat we zeggen van ‘allé, waarom zit dat er niet tussen. Of, toen is er dat gebeurd, waarom laten ze dat niet zien.’ Maar Peking Express is op zich een prachtig product.
Wendy: We zouden zo een week lang naar alle beelden die gedraaid zijn kunnen kijken. Zonder probleem.

Vergeet je na een tijdje die camera niet?
Wendy: Goh, camera of niet, voor mij maakte dat geen verschil. En trouwens, als je al eens dacht van ‘juist ja, er is een camera mee’ was het al te laat en stond het al op tape. Na verloop van tijd onstaat er ook een soort van band met die cameramensen. En dat bleken allemaal heel toffe gasten te zijn.

Was deze editie de beste van de drie?
Yves: Puur qua race had ik misschien toch liever meegedaan aan de eerste editie. Ook omdat ze toen door Mongolië reisden, een prachtig land. Maar we klagen zeker niet. We hebben vijf landen doorkruist, die bij iedereen tot de verbeelding spreken.

Aan het einde van de finale zei je al dat je het direct opnieuw zou doen, dus stel ik mijn vraag anders. Wat zou je anders doen, mocht je het opnieuw doen?
Wendy: Niks, want we zijn gewonnen!
Yves: Ik zei het eerder al, we moeten ons voor niks schamen. We zijn altijd onszelf gebleven, en zouden het de volgende keer op precies dezelfde manier aanpakken.

Op het moment dat de einduitslag werd bekendgemaakt. Wist je toen al dat je gewonnen had, had je een voorgevoel? Want Chris & Lut hadden dat gevoel duidelijk wel.
Yves: Nee, wij wisten helemaal nog niet dat we gewonnen waren. Want het was echt wel spannend. Wendy die van de truck viel, daarna de kaart die verloren was. We wisten ook dat we zeker een halve minuut straftijd hadden. Op het einde bleek Wendy dan ook nog eens zoek. Ik dacht dat ze gewoon achter mij liep, maar dat was dus niet zo. Dus het was zeker niet zo dat we het op voorhand al wisten. We waren wel telkens positief ingesteld. We hadden telkens een gevoel van ‘het zal wel goed komen.’ Ook omdat we wisten dat we goed waren. En was het zo geweest dat we naar huis moesten, zeiden we altijd van ‘heel spijtig, maar dan is het zo en gaan we naar huis.’

Ben je al voorbereid op het feit dat jullie nu gaan herkend worden op straat?
Yves: Goh, we blijven ons eigen. We gaan niet plots gaan veranderen.
Wendy: Dat weet je natuurlijk als je aan zo’n programma meedoet. Maar het is wel kwaliteitstelevisie. Het is genen brol, ’t is den top. En die bekendheid is natuurlijk wel eens leuk, dat geef ik graag toe. Maar voor de rest blijf ik gewoon een simpel boeretrutje uit Borsbeek, ik ga zeker niet plots gaan veranderen. Ik blijf gewoon wie ik ben.