Hoe voelt om als ervaren acteur op de set te staan met een ploeg vol jonge beloftevolle acteurs?
Ik heb eigenlijk dat gevoel nooit gehad. Want met Kevin heb ik al twee films gedraaid, voor Koning van de Wereld zat ik drie maanden in Cuba met hem. En ook Windkracht 10 heb ik samen met hem gedraaid, dus we kunnen elkaar wel al wat langer. En zowel Cathérine als Stan, en zeker Joke, hebben toch ook al wat bezig geweest, dus ik had zeker niet het gevoel om met beginnelingen te werken. Helemaal niet zelfs.
Deze film is uw eerste samenwerking met regisseur Jan Verheyen. Hoe viel dat mee?
Dat is geweldig meegevallen. Het werd tijd dat we eens iets samen konden doen, want in het verleden lukte het nooit. Hij is een zeer intelligente man, met een zeer opmerkzame geest. Hij heeft goede oren en ogen, en dat is iets wat ik als acteur graag heb. Omdat je als acteur, je toch vaak in heel kleine nuances probeert uit te drukken, en dan is het leuk dat mensen het opmerken. Ook als het niet juist zit, en dat is bij Jan absoluut het geval. Daarnaast heeft hij een goed gevoel voor humor en is hij heel sociaal. Hij is op een goede manier aanwezig op de set, en dat alles samen maakt dat je een topgevoel aan het samenwerken met Jan overhoudt.
Vermist is niet alleen een film, maar ook een tv-serie. Dit wordt je eerste lange rol in een tv-reeks sinds Wittekerke.
Eigenlijk niet, want intussen is er Stille Waters geweest én Sedes en Belli. Maar het klopt dat ik voornamelijk films heb gedraaid. Een paar minder gekende, maar ook enkele grote producties. Zo heb ik de hoofdrol gespeeld in ‘De Indringer’, ‘De Zaak Alzheimer’ en ‘Verlengd Weekend’ die toch allemaal een groot publiek hebben aangetrokken.
Maar in tegenstelling tot een film vergt een televisieserie toch een engagement van een langere duur. Was je daar opnieuw aan toe of kwam het gewoon goed uit?
Oorspronkelijk werd Vermist alleen als film gepresenteerd. Maar al snel bleek dat het materiaal breed genoeg was om er ook een serie aan vast te koppelen. Het opnemen van het eerste seizoen nam zeven maanden in beslag, en dat is inderdaad meer dan bij een film. En de kwaliteit die men het wilde meegeven, maakte dat het zeven erg zware maanden waren, ook al telt het eerste seizoen maar negen afleveringen, en niet de gebruikelijke dertien.
Dus toch wel opgelucht dat het einde in zicht is?
Absoluut! Jazeker, want ik ben echt kapot.
Vermist is meteen ook het eerste grote fictieproject van VT4. Brengt dat enige druk met zich mee?
Je probeert natuurlijk altijd uw maximum kwaliteit te brengen. Dus die druk is er altijd. Het is een druk die je aan jezelf verplicht bent. Maar het is inderdaad de eerste grote reeks die VT4 maakt, en dat duidt op de potentie van een zender, want fictie is nog steeds het duurste tv-genre. Wanneer bepaalde zenders hun fictie-aanbod (VRT, red.) moeten afbouwen is het altijd leuk vast te stellen dat andere groepen hun aanbod stilaan opbouwen.
VT4 richt zich tot een jonger publiek, wat ook tot uiting komt in Vermist. Het is allemaal iets flitsender, iets eigentijdser. Hoe heb je dat op de set ervaren?
Het finale eindresultaat heb ik natuurlijk nog niet gezien, dus daar kan ik nog niets over zeggen. Ik weet wel dat het tempo waartegen wij opgenomen hebben onhoudbaar is. Zeker voor mij, daar ben ik echt wel over de grens gegaan. Nu ja, het is altijd leuk om met uw grenzen kennis te maken. Dat zijn momenten die je moet koesteren en die lessen moet je onthouden.
Jan Verheyen staat alom bekend als een regisseur die zich richt tot het brede publiek, eerder dan een arthouse director. Dat kom ook tot uiting in de film en de serie, die eerder doen denken aan CSI dan aan Inspector Morse.
Ja, inderdaad. Er is niks mis met Morse, maar jongeren zijn nu eenmaal gewend om in aanraking te komen met dat soort snelheid, dus daar kan je niet omheen. Voor mij als acteur is het boeiend om zoiets te doen, om die grenzen te verkennen en te zien wat er bij ons mogelijk is. Natuurlijk, het budget waar wij een hele film moeten van draaien, besteden zij louter en alleen aan catering! Wij zitten dus met veel beperktere middelen, daar kan je niet naast.
Maar als je dan ziet wat wij met die beperkte middelen toch kunnen realiseren. Toen ik de film voor het eerst zag, dacht ik bij mezelf; Jezus, hebben wij dat op 24 dagen voor elkaar gekregen. Hallucinant! Nu, het verhaal leent er zich ook wel toe. Want ik ben absoluut geen pleitbezorger om voortaan elke film op zo’n korte tijd te draaien, zeker niet!
Verlengd weekend werd in nog minder tijd, in amper 17 dagen tijd, ingeblikt.
Het verhaal was daar natuurlijk ook naar geschreven, omdat je met een eenheid van plaats zit. De drie hoofdrolspelers bevonden zich in dezelfde villa, waardoor bijna alle scènes zich daar afspelen en je niet constant de hele set moet verhuizen.
De opnames voor de serie zitten er bijna op. Wat brengt de toekomst?
Nog dit jaar herneem ik een theatervoorstelling, die we vorig jaar gebracht hebben, Una Giornata Particulare, wat zoveel betekent als ‘een bijzondere dag’. Vanaf januari speel ik dan een hoofdrol in de nieuwe langspeelfilm van Eric Van Looy, Loft, naar een scenario van Bart De Pauw, waarna ik opnieuw het theater in ga.
Daarnaast ben je ook bekend als het gezicht van Groene Vingers op VTM.
Dat gaat natuurlijk ook door. Toen het voorstel kwam om Groene Vingers te presenteren, voelde ik mij direct aangesproken. Ik heb er wel enkele weken over nagedacht, maar ik heb dan besloten om mijn hart te volgen, omdat tuinieren en de natuur toch wel één van mijn passies is, en ik heb er tot op vandaag nog geen spijt van gehad. Voor Groene Vingers nemen we één dag per week op in de mooiste tuinen en arboreta van Vlaanderen, en dat is een dag waar ik elke keer weer naar uitkijk.
Niet jaloers dat je de rol van tieneridool zal kwijtraken aan Stan van Samang en Kevin Janssens?
Nee hoor, helemaal niet! Ze mogen het hebben. Ik heb het zelfs altijd bevochten, ook al merk ik dat het nog altijd aanwezig is. Want het is veel te tijdelijk om daar uw vak van te maken, van het tieneridoolschap!
(c) Ben Labbe - TV-visie.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten