Na mijn eerste nacht in de nieuwe flat, is het meteen tijd voor mijn eerste werkdag, al is dat misschien wat veel gezegd. Er wordt uitgebreid kennisgemaakt, en ook de installatie van de nodige software neemt heel wat tijd in beslag. Aan het Cypriotische keyboard raak ik maar niet gewend, er ontbreken trouwens ook enkele leestekens die we in het Nederlands gebruiken, en dus besluit ik om er mijn laptop bij te halen en voortaan daarop te werken. Het geeft me meteen een aangenaam thuisgevoel.
Op kantoor heb ik eindelijk ook de tijd om de vele mails van de voorbije week te lezen en te beantwoorden natuurlijk. En via MSN Messenger kan ik contact leggen met het thuisfront om ze mijn nieuwe adres mee te delen. Ik lees meteen ook het laatste nieuws uit België en stel vast dat er nog altijd geen licht is aan het einde van de onderhandelingstunnel.
Iets na twee uur gaan we lunchen in een gezellige loungebar net om de hoek. Ik eet er gegrilde kip met frietjes op zijn Cypriotisch (veel dikker en grover). Dat Cyprioten zo laat lunchen is wel even wennen voor mij. Om twaalf uur moet ik dan ook altijd met iets klein de honger te lijf gaan.
Wanneer ik ’s avonds naar Starbucks ga om de rest van mijn wireless internet krediet op te surfen, blijkt het netwerk plat te leggen. De zaakvoerder reageert erg meegaand en biedt me meteen gratis een enorme kop hot chocolate met slagroom en een muffin aan. Bleek dat het netwerk eerder deze week gecrasht was. Nochtans was er woensdag iemand langsgekomen om het euvel te herstellen, maar erg goed heeft die zijn werk kennelijk niet gedaan. Na nog wat vruchteloos proberen krijg ik van de zoekvoerder samen met excuses zelfs een volledige refund van mijn voorafbetaalde kaart, een onverwachtte meevaller. Nadat ik de gigantische kop chocolademelk meester heb gemaakt, besluit ik terug huiswaarts te keren. Mijn honger is immers meer dan gestild!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten