Het is bijna twaalf uur wanneer ik wakker wordt, maar zeker op een feestdag moet dat kunnen. Vandaag trek ik met een vriend naar Turks-Cyprus in het Noorden. Na de grenscontrole waan je je in een andere wereld! Hier zwaait de Islam de plak en dat betekent geen kerstversiering en ook geen jingle-bells die weerklinken. Voor de Turken en Turks-Cyprioten is 25 december een dag als een andere. Al doen restauranthouders, om de (weinige) toeristen ter wille te zijn, wel hun best om toch een beetje kerstsfeer te creëren. Maar voor mensen die geen boodschap hebben aan heel dat kerstgedoe blijft de Turkse Republiek Noord-Cyprus een ideaal vluchtoord.
Nadat we ons smakelijke stuk kalkoen achter de kiezen hebben, maken we nog een korte wandeling door het Turkse deel van Nicosia, alvorens terug te keren. In de bufferzone tussen de twee stadsdelen komen we enkele soldaten van de VN-vredesmacht UNFICYP tegen. Ook voor deze Britse soldaten is het een kerstmis weg van huis, weg van hun familieleden. We wensen hen van harte een merry christmas. Wat verrast wensen ze ons hetzelfde.
Eenmaal thuis lees ik, met een stuk taart in de hand, de fotospecial van De Standaard. Terwijl we in België het afgelopen jaar voornamelijk bezig waren met onszelf, stond de wereld duidelijk niet stil, blijkt uit de foto’s. Even na vier uur krijg ik telefoon van mijn ouders en mijn oma om mij een zalige kerst toe te wensen. Ik wens hen hetzelfde, en vertel over de verschillen tussen kerstmis hier en bij ons in België.
Terwijl de Cyprioten intussen, met een tafel bomvol eten, kerstmis vieren bij hun familieleden kijk ik ’s avonds op televisie naar de film Batman Returns, alvorens onder de wol te kruipen.
Uit het Jong-cd&v weekboek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten