
Vanaf vandaag loopt Vermist in de zalen, de nieuwste film van Jan Verheyen. Een ideale gelegenheid voor een interview met Stan van Samang, die in de film de rol van computerfanaat Steve speelt.
Kan je nog pap zeggen na een zomer waarin je én meer dan 50 keer optrad, én een debuutalbum opnam én in een film annex tv-serie speelt?
Nog net. Het is enorm druk, maar het is ook enorm leuk. Dat maakt dat ge het volhoudt, eigenlijk.
Uw collega-acteurs zijn helemaal op, na zeven maanden draaien, en zij combineren dit niet met het opnemen van een album én een grote zomertour.
Het is inderdaad een hele boterham. Dat maakt dat ik heel weinig thuis ben. Te weinig, eigenlijk. Dat het einde van de opnames in zicht is, klinkt me dan ook als muziek in de oren! Ik ben héél blij dat ik hieraan mocht meewerken, maar ik ben ook blij dat de opnames geen twee jaar in beslag nemen.
Is er vakantie in zicht?
Nog niet meteen. Eind november komt mijn debuutalbum uit, zodat er in december heel wat promotiewerk op de agenda staat. Maar met de feestdagen, tussen kerst en nieuw, zal ik thuis zijn. En dat zal deugd doen. Niet in mijn agenda moeten kijken om te weten waar ik die dag naar toe moet en waar ik ga eten, maar gewoonweg helemaal niks doen. Daar kijk ik wel naar uit. Anderzijds, het is ook allemaal zo leuk! Ik geniet er volop van, en een geluk dat ik er nog kan van genieten.
Want heel wat collega’s zijn toch een beetje gezond jaloers op de vele kansen die jij nu krijgt.
Ja, das waar, dat geloof ik goed. Ik weet dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen. Ik zou zelf ook jaloers zijn in hun plaats, want ik mag mijn twee handjes kussen voor de kansen die ik krijg. Ik neem ze dan ook gretig aan, maar ik werk er ook keihard voor. Ik krijg het niet zomaar in de schoot geworpen.
In Vermist speel je Steve, de computerkenner binnen het team.
In tegenstelling tot Stan van Samang, want ik ken niks van computers. Helemaal niks, en dat zorgde al eens voor problemen. Bij de briefing zeiden ze dan tegen mij ‘je moet eerst dat openen, en dan dat, en dan dit sluiten…’ , maar voor mij is dat echt chinees. En omdat Steve de man achter de pc is, was het mijn taak om te zorgen voor mastbepalingen, vergrotingen van foto’s, opsporen van gegevens… En dat hebben ze mij toch eerst een paar keer goed moeten uitleggen. Zo van ‘kunt ge dat nu nog eens herhalen?’
Je kreeg dus een volledige computerinitiatie bovenop het spelen van uw rol?
Ja, er is voor alles een eerste keer hé! Een mens blijft leren, voor mij weer een nieuwe ervaring.
De film is geregisseerd door Jan Verheyen, die toch een naam als een klok heeft in Vlaanderen. Hoe was het om met zo’n gerenommeerd regisseur samen te werken?
Goh, Jan weet heel goed wat hij doet. En dat is heel prettig werken, als iemand goed weet waar hij naar toe wil en wat hij nodig heeft. Daarnaast stond hij ook altijd open voor een practical joke. Dat is een absolute must, want de druk moet soms echt van de ketel. En dat kan zeker bij Jan Verheyen. Ik vond het alvast heel leuk werken.
Vermist is het eerste grote fictieproject van VT4. Brengt dat een zekere druk met zich mee, want deze serie zal instaan voor de reputatie van VT4 op fictievlak.
Daar zit ik, als acteur, eigenlijk niet mee in mijn kop. Als de producenten de serie goed vinden, dan hebben wij ons job goed gedaan. Of Vermist er nu voor zal zorgen dat er 700.000 kijkers naar VT4 gaan zappen, dat hebben wij niet in handen hé. Als acteurs kunnen wij zorgen dat het product zo goed mogelijk is, maar het is aan andere mensen om ervoor te zorgen dat er inderdaad 700.000 mensen voor in hun zetel gaan zitten.
Vermist is duidelijk geïnspireerd op Amerikaanse voorbeelden zoals CSI: Miami en 24. Wat vind je daarvan?
Ik vind dat eigenlijk nogal een gevaarlijk, het in eenzelfde adem noemen met een CSI of een Missing. Voor mij houdt die vergelijking heel snel op, omdat die werken met budgetten die voor één aflevering groter zijn dan ons budget voor heel de serie.
In termen van budget is vergelijken inderdaad niet mogelijk. Maar op vlak van look & feel, qua algemene uitstraling, is er toch een duidelijke link?
Ja, ik was aangenaam verrast toen ik voor de eerste keer het decor binnenkwam, bijvoorbeeld. Omdat het er inderdaad Amerikaans uitziet, wat ik goed vind. Ook de manier van draaien is heel jong, flitsend. Dus op dat vlak klopt het zeker. Maar anderzijds schep je daarmee ook een verwachtingspatroon, en dat vind ik heel gevaarlijk bij fictie. Want zonder één fragment te zien, hebben de mensen zich al een beeld gevormd over hoe het er zal uitzien. Op die manier kan je er niet meer onbezonnen naar kijken.
Maar dat is nu éénmaal het eerste waar men naar vraagt. Mensen hebben nu eenmaal de neiging om alles te vergelijken.
Ik weet het. En ik vind dat ook altijd heel gevaarlijk, vergelijkingen.
Je bent niet zo heel vaak te zien, in de film.
Ik heb inderdaad een eerder kleine rol. En, we moeten daar eerlijk in zijn, dat heeft vooral te maken met mijn drukke agenda.
Wordt dat verholpen in de tv-serie?
Ten dele wel ja. Maar anderzijds is het gewoon zo, dat het personage van Steve niet even prominent aanwezig is als Walter, die aan het hoofd staat. Dat is nu eenmaal de rol, daar moet je vrede mee nemen.
Hoe voelde het om met zoveel knap volk, zowel op vlak van talent als op vlak van uiterlijk, samen te werken? Want Koen De Bouw, Kevin Janssens, Joke Devynck zijn toch grote namen in Vlaanderen.
Ik vind het een voorrecht om daar te mogen tussen staan. Als het daarnaast ook nog eens leuk en professioneel werken is, is dat een droomjob natuurlijk. Ik ben dan ook heel blij dat ik mocht meewerken aan deze productie. Dat zal heel mooi op mijn CV staan!
Naast acteur, ben je nu ook doorgebroken als zanger met uw debuutalbum dat eind november verschijnt. Kijk je daar naar uit?
Enorm. Het is eigenlijk heel dubbel, want ik ga ook verschikkelijk nerveus zijn omdat het niet te vergelijken valt met de release van een film waarin je meespeelt. Een plaat is veel persoonlijker, veel meer van mezelf. Het is iets waar ik al jaren van droom, en dat zit er nu aan te komen en dat gaat heel vreemd zijn.
Hoe voelde het om deze zomer op al die podia te staan?
Heerlijk. Dat is leuk natuurlijk, we amuseren ons altijd te pletter. Dat wordt pas lastig als het te zwaar wordt, niet omdat het de zoveelste keer is. Als er bijvoorbeeld vijf in hetzelfde weekend zijn of wanneer ik de volgende dag om halfzeven op de set moest verschijnen. Dan wordt het lichamelijk wel lastig, en dat is iets wat ik deze zomer heel hard gevoeld hebt.
Je bent er ook goed in geslaagd om niet bekend te blijven als de winnaar van Steracteur, Sterartiest, als de zingende acteur, maar wel gewoon als Stan van Samang, de zanger.
Ik hoop in ieder geval dat ik ervan los ben gekomen. Maar het is ook niet te vergelijken met bijvoorbeeld de winnaar van Idool. Voor het programma was die winnaar nog nooit op televisie geweest, terwijl wij als acteurs allemaal al bekend waren in Vlaanderen. Er zullen bijvoorbeeld mensen zijn, die Kevin (zijn personage uit Wittekerke, nvdr) zullen blijven zeggen tegen mij. Omdat dat mijn eerste grote rol was, en dat blijft hangen. En niet die Steracteur, Sterartiest.
Na Kevin speel je trouwens opnieuw een agent.
Ja, maar hier dragen we bijvoorbeeld al geen uniform. En nu speel ik ook geen klassieke agent van de lokale politie. Het is dan ook niet met elkaar te vergelijken.
Wanneer de volgende rol die men je aanbiedt, opnieuw een agent zijn, zou je dan neen zeggen?
Neen. Zolang de persoon die ik moet spelen maar interessant is.
Je plaat komt eind november uit. Wanneer zal je spreken van een geslaagd debuut. Wanneer de critici ze de hemel inprijzen, of wanneer het publiek ze massaal koopt? Want die twee zijn vaak tegenstrijdig.
De belangrijkste persoon die de plaat goed moet vinden, is mezelf. Omdat het al zolang een droom is van mij, dat ik ze, voor alles, zelf goed moet vinden. En dat zal zo zijn. Omdat ik bij alles betrokken ben geweest en overal samen met de producer de touwtjes in handen gehad heb. Dus ik weet dat ikzelf tevreden zal zijn over de plaat.
Of dat de critici de plaat zullen smaken, dat weet ik dus niet. Als die nationaal afgekraakt wordt, zal dat pijn doen. Sowieso. Maar als ze nationaal afgekraakt wordt door de critici, maar heel warm ontvangen door het Vlaamse publiek, ga ik denken “ach critici, schrijf over mijn volgende plaat maar net hetzelfde”.
Naast de muziek en acteren voor televisie heb je ook al van theater geproefd. Nog plannen in die richting?
Ja, dat zal een blijvende aantrekkingskracht hebben op mij. We zouden graag het stuk ‘Trainspotting’ hernemen, maar ik weet nog altijd niet of ik er de tijd voor zal hebben. Maar ik graag nog terug naar theater gaan.
Bij het begin van dit interview vertelde je al dat dit jaar volledig volgeboekt is, maar wat brengt 2008?
Vooreerst mijn album live gaan brengen op diverse podia. Het wordt dus zeker een muzikaal jaar. Wat niet noodzakelijk wil zeggen dat ik ga inboeten op mijn acteerwerk. Al zal ik waarschijnlijk op een bepaald punt toch aan één van de twee voorrang moeten geven. Want ze blijven combineren zoals ik dit jaar heb gedaan, is gewoon niet vol te houden. Maar ik wil nu geen uitspraken doen over waar ik dan de voorkeur zal aan geven. Je weet immers nooit wat er kan gebeuren.
Steracteur, Sterartiest winnen, om maar iets te noemen.
Bijvoorbeeld, ja!