Ook de tweede serie van Witse blijkt een schot in de roos. En nu de Idoolstorm gaan liggen is, liggen kijkcijferpieken boven het anderhalf miljoen opnieuw in het verschiet. We gingen praten met Wouter Hendrickx, die de rol van Witses rechterhand Dimitri Tersago vertolkt.
Heb je er geen probleem mee dat alle aandacht naar Witse gaat, en jullie personages op de achtergrond blijven?
Nee helemaal niet, dat is nu eenmaal het uitgangspunt, de serie heet Witse en hij staat centraal. Ik speel zijn sidekick, ‘the man behind the man’, en die moet er ook zijn. Ik wist dat vooraf en ik heb er geen moeite mee. Ze stelden mij vorig jaar ook al die vraag, ik snap dat eigenlijk niet, ik denk dat de pers er een groter probleem mee heeft dan ik.
Hoe kijk je terug op de kans die je vorig jaar kreeg om als jong acteur uw tv-debuut meteen te maken in een topserie voor anderhalf miljoen kijkers?
Ja, ik was zo al niet rouwig dat ik met Witse begonnen ben, maar nu de reeks zo’n succes heeft zeker niet. Het is inderdaad mijn eerste vaste rol voor televisie, Ik heb wel al enkele andere zaken gedaan, en het is heel fijn om te doen. Nog meer als je ziet dat uw werk zo geapprecieerd wordt door de kijkers.
Voor deze tweede reeks is er een nieuw teams scenarioschrijvers, merk je de verbetering ten opzichte van de eerste reeks, die op dat punt toch heel wat kritiek kreeg?
Verbetering zou ik het toch niet echt noemen. Er is natuurlijk altijd overal kritiek op hé. En iets proberen te maken dat iedereen goed vindt, dat moet je niet proberen, wat dat lukt toch nooit. En zeker als acteur krijg je het te horen wanneer er iets mis is met het licht, met de setting of met de scenario’s, terwijl dat helemaal niet onze verantwoordelijkheid is.
Over de acteursprestaties en de setting waren de reacties positief, maar de scenario’s, bijvoorbeeld die van de eerste aflevering, waren toch opvallend minder?
Natuurlijk, zowel in de eerste als in de tweede reeks zitten er goede en minder goede afleveringen in. Het is wel zo dat de afleveringen niet meer van één hand zijn, maar van drie verschillende schrijvers, en dat is zeker een aanwinst. Wij, als acteurs, hebben natuurlijk wel gewaakt over ons personage. Vorig jaar werden ze volop geïntroduceerd, maar dit jaar evolueren ze verder.
Komen we dan iets meer te weten over Dimi, want ook al ben je de rechterhand, ik denk dat heel wat kijkers wel iets meer over hem willen weten?
De kijker komt een klein beetje over hem te weten, maar niet veel want hij blijft één groot mysterie (glimlacht). Daarmee zal men het moeten doen, want er wordt nu eenmaal maar één privé-leven uitgediept, namelijk dat van Witse. De andere acteurs krijg je enkel te zien in hun werksituatie, zo is het concept van de reeks nu éénmaal!
De derde reeks wordt nu volop opgenomen, maar er wordt ook een vierde jaargang voorbereidt. Ga je ook daarin meespelen?
Dat weet ik nog niet. De vierde reeks zal er normaal wel komen, maar of ik daarin zal meespelen, dat heb ik nog niet beslist.
Want er is natuurlijk altijd het gevaar om voor jaren te blijven vasthangen aan een bepaald personage, denken we maar aan FC De Kampioenen.
Dat is zeker waar, dat kan altijd gebeuren. Maar het is aan mij om dat te voorkomen en op tijd uit de reeks te stappen, zodat ik niet in zo’n situatie verzeild raak. Want dat is zeker niet wat ik ambieer, om mijn hele leven dezelfde rol te vertolken.
Heb je nog andere plannen?
Zeker, voor Witse was ik lange tijd actief in het theater, en dat ga ik nu stilaan opnieuw proberen uit te bouwen. Zo ga ik binnenkort een nieuwe voorstelling maken met De Rovers.
Is het niet erg moeilijk om theater te combineren met televisie?
Dat is waar, meewerken aan een langlopende serie is een behoorlijke fulltime job. Dat is een bepaalde periode dat je daarvoor kiest en weet dat er maar weinig kan worden bijgenomen. Zo stilaan is dat aan het veranderen, en begint het te kriebelen om opnieuw iets anders te gaan doen. Eens Witse er voor mij opzit, is het dan ook opnieuw tijd voor andere zaken.
Kies je voor TV of voor theater?
Toch wel theater. Ik werk ook heel graag voor televisie, en ik probeer dan ook om het wat af te wisselen, maar het liefst sta ik toch op de planken.
15 oktober 2005
12 oktober 2005
Rome: duurste tv-serie ooit
Rome is een prestigieuze 12-delige coproductie van HBO en de BBC over het bewogen leven van twee gewone Romeinse soldaten tegen de achtergrond van de grote geschiedenis ten tijde van Julius Caesar, bij de overgang van de Romeinse Republiek naar het Keizerrijk. Met 100 miljoen dollar is het de duurste televisieproductie ooit. De serie toont ons een bruisend, chaotisch en visceraal Rome, zoals het echt was. Een fictief verhaal tegen een historisch correcte achtergrond met spectaculaire actie en geschiedkundige sérieux.
Onrust in Rome
Het jaar 54 voor onze tijdrekening. Gaius Julius Caesar (Ciarin Hinds) heeft na vele jaren oorlog Gallië veroverd en maakt zich op voor zijn glorieuze terugkeer naar Rome. Maar dan krijgt hij slecht nieuws: zijn dochter Julia is in het kraambed gestorven. Caesar is diep bedroefd en maakt zich zorgen om Pompeius Magnus (Kenneth Cranham), zijn schoonzoon en medeconsul. Hij stuurt gezanten naar Rome om alvast uit te kijken naar een nieuwe vrouw voor Pompeius.
Pompeius heeft nog andere problemen. Hij wordt door conservatieve senatoren als Cato (Karl Johnson), Cicero (David Bamber) en Scipio onder druk gezet om Caesar aan de kant te schuiven. De oude aristocratie huivert immers voor de terugkeer van Caesar uit Gallië. Ze weten dat hij niet alleen een rijke oorlogsbuit meebrengt, maar ook zijn door de strijd geharde legioenen en vooral ook een populistische agenda voor een radicale sociale hervorming. Want er beweegt wat in het rijk. Al vier eeuwen lang is Rome een bloeiende en vrij stabiele republiek. De stad zelf is een kosmopolitische metropool met een miljoen inwoners. Maar de grondvesten van de staat beginnen te verzakken onder het gewicht van corruptie, machtsmisbruik en een steeds groter wordende kloof tussen de verschillende bevolkingsklassen. Wie het volk voor zich wint, die wint Rome. En Caesar is bijzonder populair. Zijn terugkeer is dus allesbehalve goed nieuws voor de oude garde.
Ondertussen probeert Atia (Polly Walker), een nicht van Caesar, het leed van Pompeius te verlichten door hem haar dochter Octavia (Kerry Condon) als vrouw aan te bieden, al houdt die zielsveel van haar huidige echtgenoot, een gewone man van het volk. De listige Atia wil ook bij Caesar een goede beurt maken en stuurt hem een prachtig wit paard als geschenk. Het zal persoonlijk worden afgeleverd door haar vroegrijpe, 11-jarige zoon Octavianus (Max Pirkis). Maar Octavianus komt onderweg in de problemen en wordt gevangen genomen.
Ondertussen wordt in het verre Gallië de Gouden Adelaar, de symbolisch zo belangrijke standaard van Caesars leger, gestolen. Marcus Antonius (James Purefoy), Caesars neef en generaal, geeft twee soldaten de opdracht om de standaard terug te vinden. Lucius Vorenus (Kevin McKidd) is een gedisciplineerde en loyale centurion en Titus Pullo (Ray Stevenson) een wilde en rebelse legionnair. De twee mannen zullen door een samenloop van omstandigheden van nabij betrokken zijn bij een aantal cruciale gebeurtenissen in de geschiedenis van het oude Rome.
Grote en kleine geschiedenis
Rome verweeft op een originele manier het leven van twee gewone Romeinen met de grote geschiedenis van de stadsstaat. Kevin McKidd speelt de ernstige en toegewijde Lucius Vorenus. Vorenus is getrouwd, maar wanneer hij na acht jaar oorlog weer thuiskomt, moet hij vaststellen dat zijn vrouw Niobe (Indira Varma, Attachments, Kama Sutra, Canterbury Tales) en zijn kinderen helemaal van hem zijn vervreemd. McKidd is bekend van Trainspotting en Kingdom of Heaven en was een tijdje geleden op Canvas nog te zien op Canvas als Vronsky in Anna Karenina.
Vorenus’ kompaan Titus Pullo is een vrijgevochten, luidruchtige vechtjas die houdt van de oorlog maar ook van een stevige braspartij en een goede hoer. De rol van Pullo wordt - net zoals de meeste andere hoofdrollen - vertolkt door een Britse acteur: Ray Stevenson was eerder onder meer te zien in King Arthur, City Central, Band of Gold en enkele afleveringen van Dalziel & Pascoe. Pullo is in zowat alles de tegenpool van Vorenus, behalve in zijn capaciteiten als soldaat.
Pullo en Vorenus zijn overigens geen totaal fictieve figuren. Het zijn de enige twee namen van gewone soldaten die Caesar vermeldt in zijn De Bello Gallico. Scenarist en producent Frank Heller zegt daarover: “Dat bracht mij op het idee om een groot, episch verhaal te vertellen vanop het straatniveau, vanuit het standpunt van gewone mensen die er toevallig bij betrokken waren”.
En dat grote epische verhaal, dat is natuurlijk de geschiedenis van Rome, tijdens de nadagen van de Republiek en de overgang naar het Keizerrijk. De hoofdrolspelers daarvan zijn bekend. Er is Gaius Julius Caesar, de machtige en immer ambitieuze consul, een reus van zijn tijd. Hij wordt gespeeld door Ciarin Hinds (Excalibur, Lara Croft, Calendar Girls, The Cook, the Thief, his Wife and her Lover). Daarnaast is er Pompeius Magnus, de oude leeuw die destijds Spanje en Syrie heeft veroverd, en nu samen met Caesar over het rijk heerst. Maar tijdens de afwezigheid van Caesar wordt hij door de conservatieve senatoren onder druk gezet om Caesar te dumpen. Pompeius wordt gespeeld door Kenneth Cranham (Killing Hitler, Dalziel & Pascoe, Prospero’s Books).
Marcus Antonius is voorlopig nog Caesars trouwe en dappere generaal, bewonderd door zijn mannen en geliefd door de vrouwen. Hij wordt vertolkt door James Purefoy (Bright Hair, Mansfield park, Vanity Fair). Een belangrijke rol is ook weggelegd voor de sensuele Atia (Polly Walker, Patriot Games, Lorna Doone), de nicht van Caesar en een listige en invloedrijke intrigante. Zoals de generaals strijden met hun legers en de senatoren met hun welsprekendheid, zo maakt ook Atia volop gebruik van het enige wapen dat zij ter beschikking heeft: haar lichaam.
The Glory that is Rome
Rome is een superproductie van twee gereputeerde huizen: de BBC en HBO (Home Box Office), dat de voorbije jaren furore maakte met reeksen als The Soprano’s, Six Feet Under, Sex and the City en Carnivale. De vorige samenwerking tussen HBO en BBC, Band of Brothers, was goed voor zes Emmy Awards.
“It’s not TV”, zo benadrukt HBO traditioneel het cinematografische karakter van zijn grote reeksen. En dat geldt ook voor Rome. Nooit eerder werden zoveel mensen en middelen ingezet voor een televisieproject, laat staan één over het oude Rome. De reeks kostte 100 miljoen dollar. Er werd zes jaar aan gewerkt en voor de opnames zelf werd gedurende 14 maanden met een crew van 350 man gefilmd in de legendarische Cinecitta Studios in Rome, waar de grootste set ter wereld werd gebouwd, zo’n 22.000m². Daarnaast werd er ook op locatie gefilmd op andere plaatsen in Europa en Noord-Afrika. In totaal werden 4000 kostuums gemaakt. Het resultaat is navenant: Het Rome van Rome ziet er heel anders uit dan het afgeborstelde Rome dat we kennen van de meeste films en series over de Romeinse tijd. Het witte marmer van gebouwen en standbeelden was destijds immers polychroom beschilderd en dat is ook in de decors van de serie het geval. Daarnaast worden ook de vuile, drukke en chaotische volksbuurten en de achterwijken van Rome op een zeer realistische manier gereconstrueerd en tot leven gebracht. Zo lijkt het oude Rome op een 2000 jaar oude versie van huidige grootsteden als Mexico City of Calcutta. De serie werd geregisseerd door Michael Apted (Gorillas in the Mist, Nell, Gorky Park, Coal Miner’s Daughter).
Onrust in Rome
Het jaar 54 voor onze tijdrekening. Gaius Julius Caesar (Ciarin Hinds) heeft na vele jaren oorlog Gallië veroverd en maakt zich op voor zijn glorieuze terugkeer naar Rome. Maar dan krijgt hij slecht nieuws: zijn dochter Julia is in het kraambed gestorven. Caesar is diep bedroefd en maakt zich zorgen om Pompeius Magnus (Kenneth Cranham), zijn schoonzoon en medeconsul. Hij stuurt gezanten naar Rome om alvast uit te kijken naar een nieuwe vrouw voor Pompeius.
Pompeius heeft nog andere problemen. Hij wordt door conservatieve senatoren als Cato (Karl Johnson), Cicero (David Bamber) en Scipio onder druk gezet om Caesar aan de kant te schuiven. De oude aristocratie huivert immers voor de terugkeer van Caesar uit Gallië. Ze weten dat hij niet alleen een rijke oorlogsbuit meebrengt, maar ook zijn door de strijd geharde legioenen en vooral ook een populistische agenda voor een radicale sociale hervorming. Want er beweegt wat in het rijk. Al vier eeuwen lang is Rome een bloeiende en vrij stabiele republiek. De stad zelf is een kosmopolitische metropool met een miljoen inwoners. Maar de grondvesten van de staat beginnen te verzakken onder het gewicht van corruptie, machtsmisbruik en een steeds groter wordende kloof tussen de verschillende bevolkingsklassen. Wie het volk voor zich wint, die wint Rome. En Caesar is bijzonder populair. Zijn terugkeer is dus allesbehalve goed nieuws voor de oude garde.
Ondertussen probeert Atia (Polly Walker), een nicht van Caesar, het leed van Pompeius te verlichten door hem haar dochter Octavia (Kerry Condon) als vrouw aan te bieden, al houdt die zielsveel van haar huidige echtgenoot, een gewone man van het volk. De listige Atia wil ook bij Caesar een goede beurt maken en stuurt hem een prachtig wit paard als geschenk. Het zal persoonlijk worden afgeleverd door haar vroegrijpe, 11-jarige zoon Octavianus (Max Pirkis). Maar Octavianus komt onderweg in de problemen en wordt gevangen genomen.
Ondertussen wordt in het verre Gallië de Gouden Adelaar, de symbolisch zo belangrijke standaard van Caesars leger, gestolen. Marcus Antonius (James Purefoy), Caesars neef en generaal, geeft twee soldaten de opdracht om de standaard terug te vinden. Lucius Vorenus (Kevin McKidd) is een gedisciplineerde en loyale centurion en Titus Pullo (Ray Stevenson) een wilde en rebelse legionnair. De twee mannen zullen door een samenloop van omstandigheden van nabij betrokken zijn bij een aantal cruciale gebeurtenissen in de geschiedenis van het oude Rome.
Grote en kleine geschiedenis
Rome verweeft op een originele manier het leven van twee gewone Romeinen met de grote geschiedenis van de stadsstaat. Kevin McKidd speelt de ernstige en toegewijde Lucius Vorenus. Vorenus is getrouwd, maar wanneer hij na acht jaar oorlog weer thuiskomt, moet hij vaststellen dat zijn vrouw Niobe (Indira Varma, Attachments, Kama Sutra, Canterbury Tales) en zijn kinderen helemaal van hem zijn vervreemd. McKidd is bekend van Trainspotting en Kingdom of Heaven en was een tijdje geleden op Canvas nog te zien op Canvas als Vronsky in Anna Karenina.
Vorenus’ kompaan Titus Pullo is een vrijgevochten, luidruchtige vechtjas die houdt van de oorlog maar ook van een stevige braspartij en een goede hoer. De rol van Pullo wordt - net zoals de meeste andere hoofdrollen - vertolkt door een Britse acteur: Ray Stevenson was eerder onder meer te zien in King Arthur, City Central, Band of Gold en enkele afleveringen van Dalziel & Pascoe. Pullo is in zowat alles de tegenpool van Vorenus, behalve in zijn capaciteiten als soldaat.
Pullo en Vorenus zijn overigens geen totaal fictieve figuren. Het zijn de enige twee namen van gewone soldaten die Caesar vermeldt in zijn De Bello Gallico. Scenarist en producent Frank Heller zegt daarover: “Dat bracht mij op het idee om een groot, episch verhaal te vertellen vanop het straatniveau, vanuit het standpunt van gewone mensen die er toevallig bij betrokken waren”.
En dat grote epische verhaal, dat is natuurlijk de geschiedenis van Rome, tijdens de nadagen van de Republiek en de overgang naar het Keizerrijk. De hoofdrolspelers daarvan zijn bekend. Er is Gaius Julius Caesar, de machtige en immer ambitieuze consul, een reus van zijn tijd. Hij wordt gespeeld door Ciarin Hinds (Excalibur, Lara Croft, Calendar Girls, The Cook, the Thief, his Wife and her Lover). Daarnaast is er Pompeius Magnus, de oude leeuw die destijds Spanje en Syrie heeft veroverd, en nu samen met Caesar over het rijk heerst. Maar tijdens de afwezigheid van Caesar wordt hij door de conservatieve senatoren onder druk gezet om Caesar te dumpen. Pompeius wordt gespeeld door Kenneth Cranham (Killing Hitler, Dalziel & Pascoe, Prospero’s Books).
Marcus Antonius is voorlopig nog Caesars trouwe en dappere generaal, bewonderd door zijn mannen en geliefd door de vrouwen. Hij wordt vertolkt door James Purefoy (Bright Hair, Mansfield park, Vanity Fair). Een belangrijke rol is ook weggelegd voor de sensuele Atia (Polly Walker, Patriot Games, Lorna Doone), de nicht van Caesar en een listige en invloedrijke intrigante. Zoals de generaals strijden met hun legers en de senatoren met hun welsprekendheid, zo maakt ook Atia volop gebruik van het enige wapen dat zij ter beschikking heeft: haar lichaam.
The Glory that is Rome
Rome is een superproductie van twee gereputeerde huizen: de BBC en HBO (Home Box Office), dat de voorbije jaren furore maakte met reeksen als The Soprano’s, Six Feet Under, Sex and the City en Carnivale. De vorige samenwerking tussen HBO en BBC, Band of Brothers, was goed voor zes Emmy Awards.
“It’s not TV”, zo benadrukt HBO traditioneel het cinematografische karakter van zijn grote reeksen. En dat geldt ook voor Rome. Nooit eerder werden zoveel mensen en middelen ingezet voor een televisieproject, laat staan één over het oude Rome. De reeks kostte 100 miljoen dollar. Er werd zes jaar aan gewerkt en voor de opnames zelf werd gedurende 14 maanden met een crew van 350 man gefilmd in de legendarische Cinecitta Studios in Rome, waar de grootste set ter wereld werd gebouwd, zo’n 22.000m². Daarnaast werd er ook op locatie gefilmd op andere plaatsen in Europa en Noord-Afrika. In totaal werden 4000 kostuums gemaakt. Het resultaat is navenant: Het Rome van Rome ziet er heel anders uit dan het afgeborstelde Rome dat we kennen van de meeste films en series over de Romeinse tijd. Het witte marmer van gebouwen en standbeelden was destijds immers polychroom beschilderd en dat is ook in de decors van de serie het geval. Daarnaast worden ook de vuile, drukke en chaotische volksbuurten en de achterwijken van Rome op een zeer realistische manier gereconstrueerd en tot leven gebracht. Zo lijkt het oude Rome op een 2000 jaar oude versie van huidige grootsteden als Mexico City of Calcutta. De serie werd geregisseerd door Michael Apted (Gorillas in the Mist, Nell, Gorky Park, Coal Miner’s Daughter).
Interview: Bart De Poot, Netmanager Canvas
Het zijn drukke tijden voor Bart De Poot. Sinds hij begin dit jaar Johan Op De Beeck opvolgde als netmanager van Canvas, draagt hij de volle verantwoordelijk over The Building, het ambitieuze vernieuwingsproject dat de vrt-zender op 24 oktober lanceert. Veel vrije tijd zit er dan ook niet in. Zelfs de eerste opname van het gloednieuwe stand-up comedyshow Comedy Casino bijwonen, zat er niet in. Er moest namelijk een volledige pershappening georganiseerd worden, om de vernieuwing kracht bij te zetten. Na afloop van het gebeuren, vond hij toch even de tijd om de herlancering te duiden.
In tegenstelling tot Eén gaat de vernieuwing van Canvas niet gepaard met een nieuwe naam of een nieuw logo.
Canvas is een sterke en alom gerespecteerde merknaam, en heel wat kijkers gaan er ook prat op dat ze geregeld naar Canvas kijken. Er was dan ook helemaal geen reden om een nieuwe naam te gaan lanceren. We gaan het wel volledig anders invullen met nieuwe accenten en het grondig actualiseren. Maar het blijft Canvas, de referentie voor goede, kwalitatieve programma’s. Ook het logo blijft, maar opnieuw hebben we voor een compleet nieuwe invulling met een moderne netaankleding gezorgd dat ons onderscheidt van de andere zenders.
En hoe ziet die nieuwe vormgeving er precies uit?
Daar mag ik nog niets over zeggen, dat moet een verrassing blijven. De programma’s lanceren we vandaag al, maar de vormgeving is pas voor volgende week vrijdag. We mogen niet teveel in ééns verklappen hé, het moet een beetje spannend blijven.
Bij de voorstelling van het aanbod had ik het gevoel alsof ik naar een Vlaamse BBC zat te kijken. Terecht?
Vooreerst moet ik u bedanken voor het compliment! Om vergeleken te worden met de BBC, de moeder van alle openbare omroepen, dat is toch een hele eer. En het is ook wel zo dat we tijdens onze bezinning over de nieuwe invulling, ondermeer te rade zijn gegaan bij onze Britse collega’s. Maar toch ben ik het daar niet volledig mee eens. Er zijn namelijk een heel pak programma’s van eigen bodem, met daarbij ook een aantal experimenten zoals De Neveneffecten. Bovendien denk ik dat met de laatavondversie van Ter Zake ons aanbod aan informatie en duiding zeker gezien mag worden. Maar het is nu eenmaal wel zo dat de BBC ieder jaar opnieuw prachtige programma’s maakt, die bovendien fel gesmaakt worden door onze kijkers, dus zou het onverstandig zijn ze niet uit te zenden.
Je gaf zelf al aan dat Canvas gaat uitpakken met experimentele televisie. Waarom heeft het tot nu geduurd eer dergelijke formats er gekomen zijn?
Ik zou niet zeggen dat Canvas zich sinds zijn ontstaan nooit aan experimenten heeft gewaagd. Alleen is hetgeen wat aanzien wordt als experimenteel in de voorbije tien jaar grondig verandert. Het is niet omdat Alles Kan Beter en binnenkort In De Gloria nu herhaalt worden op de brede zondagavond van Eén, dat ze tien jaar geleden, op Canvas, niet experimenteel waren. In de Gloria bijvoorbeeld, was in zijn beginjaren erg vernieuwend, en is een voorbeeld geweest voor heel wat andere programma’s. Ook toen we uitpakten met Spike of Kijk Eens op de Doos vonden velen dat te experimenteel.
Maar waarom blijft het experimentele altijd beperkt tot het humoristische genre? Ook nu weer zijn de grootste experimenten bedoeld om te lachen.
En de wereld van Tarantino dan? Of binnenkort op het vlak van geschiedenis Keerpunt? Maar omdat humor door iedereen anders ervaren wordt, krijgt het wanneer iemand een bepaald soort humor niet snapt, al snel het etiket experimenteel opgekleefd. Terwijl je dat met een nieuwe invulling van een historisch of reportageprogramma veel minder hebt. Ook onze culturele magazines, zoals Republica, waren toch wel experimenteel te noemen.
Maar waarom verdwijnt het dan? Ik kan me voorstellen dat er de komende weken weer flink gemord zal worden in bepaalde culturele kringen.
Omdat het nu eenmaal niet genoeg kijkers trekt. We moeten dan wel geen miljoenen mensen aan de buis kluisteren, maar televisie maken voor een paar duizend man is gewoonweg niet verantwoord. Gewoon omdat TV maken zo ontzettend duur is. Als openbare omroep werken met belastingsgeld, en moeten we dus goed uitkijken hoe we dat besteden. En mijn grens ligt op minimum honderdduizend, net teveel om in één voetbalstadion onder te brengen. Want tv is nu eenmaal een massamedium, daar kan je niet onderuit.
Bovendien werken we volop aan een nieuw cultuurmagazine, een eigenzinnig programma dat op zoek gaat naar het onverwachte met een onafhankelijke kijk op de hedendaagse, kosmopolitische cultuur. Ik kan er nog niet veel over kwijt, ook omdat we er nog volop aan aan het werken zijn, maar tegen februari komt het op het scherm, als onderdeel van het driesporenbeleid van de openbare omroep. Vanaf dan zal trouwens ook De Rode Loper een nieuwe invulling krijgen als breed cultureel programma met aandacht voor media en lifestyle. Wees gerust, cultuur krijgt meer dan ooit een plaats bij Canvas en bij de VRT. Want ook in TerZake Laat krijgt het wekelijks, telkens op dinsdag, de nodige aandacht.
Vrees je niet voor een forse terugval van de kijkcijfers als het Champions League voetbal volgend seizoen verhuist naar de Medialaan?
Niet echt, eigenlijk. Er zal misschien in het begin een lichte terugval zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat we dat gaan compenseren met onze uitgebreid aanbod. Want ik heb onlangs eens de oefening laten uitvoeren, waarbij het voetbal uit de kijkcijfers werd gelicht en vervangen door het gemiddelde van een normale Canvasavond en ik kan u zeggen dat het verschil echt niet zo groot is. Want dit jaar zijn de kijkcijfers voor de CL misschien wel heel goed, maar dat komt dan ook doordat we twee Belgische ploegen hebben die zich konden kwalificeren, en dat geluk hadden we niet altijd.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel jammer dat we de Champions League kwijtgespeeld zijn. Want iedereen zal beamen dat het gewoon het beste voetbal is dat op tv te zien is, niets gaat er boven Raùl, Zidane en Ronaldo anderhalf zien schitteren met de bal. En dus heeft het zeker zijn plaats op Canvas, waar we van alle genres het beste willen aanbieden. Maar het is niet zo dat ik nu met een bang hartje toeleef naar het moment dat we het contract kwijt zijn. Integendeel, met nieuwe topafspraken als Rome ben ik ervan overtuigd dat we de kijkers zullen blijven aanspreken.
Het verlies van het voetbal zorgt er wel voor dat heel wat mensen voortaan moeilijker de weg naar het Canvasscherm zullen vinden. Heeft de zender voldoende grote trekkers in huis om het publiek van bij de grote zenders weg te halen? Want je moet de mensen eerst kunnen lokken, alvorens ze te kunnen vasthouden.
Goeie vraag! Maar ik ga ervan uit wel dat we voldoende van zo’n programma’s in huis hebben om de mensen naar Canvas te doen zappen. Ik denk daarbij in de eerste plaats aan De Rechtvaardige Rechters en aan de nieuwe reeks van De Bende van Wim. Maar ook Zwerfroute en onze Britse detectives op zaterdagavond zijn zeker in staat om een groot publiek te bekoren, dat heeft het recente verleden al meermaals bewezen. Wees gerust, we hebben er voor gezorgd dat er elke avond minstens één zo’n dergelijke grote naam in het schema zit die de mensen naar Canvas doet kijken.
Mocht dat niet het geval geweest zijn, denk ik niet dat ik nog lang op deze stoel zou zitten (lacht)!
In tegenstelling tot Eén gaat de vernieuwing van Canvas niet gepaard met een nieuwe naam of een nieuw logo.
Canvas is een sterke en alom gerespecteerde merknaam, en heel wat kijkers gaan er ook prat op dat ze geregeld naar Canvas kijken. Er was dan ook helemaal geen reden om een nieuwe naam te gaan lanceren. We gaan het wel volledig anders invullen met nieuwe accenten en het grondig actualiseren. Maar het blijft Canvas, de referentie voor goede, kwalitatieve programma’s. Ook het logo blijft, maar opnieuw hebben we voor een compleet nieuwe invulling met een moderne netaankleding gezorgd dat ons onderscheidt van de andere zenders.
En hoe ziet die nieuwe vormgeving er precies uit?
Daar mag ik nog niets over zeggen, dat moet een verrassing blijven. De programma’s lanceren we vandaag al, maar de vormgeving is pas voor volgende week vrijdag. We mogen niet teveel in ééns verklappen hé, het moet een beetje spannend blijven.
Bij de voorstelling van het aanbod had ik het gevoel alsof ik naar een Vlaamse BBC zat te kijken. Terecht?
Vooreerst moet ik u bedanken voor het compliment! Om vergeleken te worden met de BBC, de moeder van alle openbare omroepen, dat is toch een hele eer. En het is ook wel zo dat we tijdens onze bezinning over de nieuwe invulling, ondermeer te rade zijn gegaan bij onze Britse collega’s. Maar toch ben ik het daar niet volledig mee eens. Er zijn namelijk een heel pak programma’s van eigen bodem, met daarbij ook een aantal experimenten zoals De Neveneffecten. Bovendien denk ik dat met de laatavondversie van Ter Zake ons aanbod aan informatie en duiding zeker gezien mag worden. Maar het is nu eenmaal wel zo dat de BBC ieder jaar opnieuw prachtige programma’s maakt, die bovendien fel gesmaakt worden door onze kijkers, dus zou het onverstandig zijn ze niet uit te zenden.
Je gaf zelf al aan dat Canvas gaat uitpakken met experimentele televisie. Waarom heeft het tot nu geduurd eer dergelijke formats er gekomen zijn?
Ik zou niet zeggen dat Canvas zich sinds zijn ontstaan nooit aan experimenten heeft gewaagd. Alleen is hetgeen wat aanzien wordt als experimenteel in de voorbije tien jaar grondig verandert. Het is niet omdat Alles Kan Beter en binnenkort In De Gloria nu herhaalt worden op de brede zondagavond van Eén, dat ze tien jaar geleden, op Canvas, niet experimenteel waren. In de Gloria bijvoorbeeld, was in zijn beginjaren erg vernieuwend, en is een voorbeeld geweest voor heel wat andere programma’s. Ook toen we uitpakten met Spike of Kijk Eens op de Doos vonden velen dat te experimenteel.
Maar waarom blijft het experimentele altijd beperkt tot het humoristische genre? Ook nu weer zijn de grootste experimenten bedoeld om te lachen.
En de wereld van Tarantino dan? Of binnenkort op het vlak van geschiedenis Keerpunt? Maar omdat humor door iedereen anders ervaren wordt, krijgt het wanneer iemand een bepaald soort humor niet snapt, al snel het etiket experimenteel opgekleefd. Terwijl je dat met een nieuwe invulling van een historisch of reportageprogramma veel minder hebt. Ook onze culturele magazines, zoals Republica, waren toch wel experimenteel te noemen.
Maar waarom verdwijnt het dan? Ik kan me voorstellen dat er de komende weken weer flink gemord zal worden in bepaalde culturele kringen.
Omdat het nu eenmaal niet genoeg kijkers trekt. We moeten dan wel geen miljoenen mensen aan de buis kluisteren, maar televisie maken voor een paar duizend man is gewoonweg niet verantwoord. Gewoon omdat TV maken zo ontzettend duur is. Als openbare omroep werken met belastingsgeld, en moeten we dus goed uitkijken hoe we dat besteden. En mijn grens ligt op minimum honderdduizend, net teveel om in één voetbalstadion onder te brengen. Want tv is nu eenmaal een massamedium, daar kan je niet onderuit.
Bovendien werken we volop aan een nieuw cultuurmagazine, een eigenzinnig programma dat op zoek gaat naar het onverwachte met een onafhankelijke kijk op de hedendaagse, kosmopolitische cultuur. Ik kan er nog niet veel over kwijt, ook omdat we er nog volop aan aan het werken zijn, maar tegen februari komt het op het scherm, als onderdeel van het driesporenbeleid van de openbare omroep. Vanaf dan zal trouwens ook De Rode Loper een nieuwe invulling krijgen als breed cultureel programma met aandacht voor media en lifestyle. Wees gerust, cultuur krijgt meer dan ooit een plaats bij Canvas en bij de VRT. Want ook in TerZake Laat krijgt het wekelijks, telkens op dinsdag, de nodige aandacht.
Vrees je niet voor een forse terugval van de kijkcijfers als het Champions League voetbal volgend seizoen verhuist naar de Medialaan?
Niet echt, eigenlijk. Er zal misschien in het begin een lichte terugval zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat we dat gaan compenseren met onze uitgebreid aanbod. Want ik heb onlangs eens de oefening laten uitvoeren, waarbij het voetbal uit de kijkcijfers werd gelicht en vervangen door het gemiddelde van een normale Canvasavond en ik kan u zeggen dat het verschil echt niet zo groot is. Want dit jaar zijn de kijkcijfers voor de CL misschien wel heel goed, maar dat komt dan ook doordat we twee Belgische ploegen hebben die zich konden kwalificeren, en dat geluk hadden we niet altijd.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel jammer dat we de Champions League kwijtgespeeld zijn. Want iedereen zal beamen dat het gewoon het beste voetbal is dat op tv te zien is, niets gaat er boven Raùl, Zidane en Ronaldo anderhalf zien schitteren met de bal. En dus heeft het zeker zijn plaats op Canvas, waar we van alle genres het beste willen aanbieden. Maar het is niet zo dat ik nu met een bang hartje toeleef naar het moment dat we het contract kwijt zijn. Integendeel, met nieuwe topafspraken als Rome ben ik ervan overtuigd dat we de kijkers zullen blijven aanspreken.
Het verlies van het voetbal zorgt er wel voor dat heel wat mensen voortaan moeilijker de weg naar het Canvasscherm zullen vinden. Heeft de zender voldoende grote trekkers in huis om het publiek van bij de grote zenders weg te halen? Want je moet de mensen eerst kunnen lokken, alvorens ze te kunnen vasthouden.
Goeie vraag! Maar ik ga ervan uit wel dat we voldoende van zo’n programma’s in huis hebben om de mensen naar Canvas te doen zappen. Ik denk daarbij in de eerste plaats aan De Rechtvaardige Rechters en aan de nieuwe reeks van De Bende van Wim. Maar ook Zwerfroute en onze Britse detectives op zaterdagavond zijn zeker in staat om een groot publiek te bekoren, dat heeft het recente verleden al meermaals bewezen. Wees gerust, we hebben er voor gezorgd dat er elke avond minstens één zo’n dergelijke grote naam in het schema zit die de mensen naar Canvas doet kijken.
Mocht dat niet het geval geweest zijn, denk ik niet dat ik nog lang op deze stoel zou zitten (lacht)!
11 oktober 2005
Canvas in het nieuw
De nieuwe week van Canvas
De verbouwingswerken van Canvas zijn achter de rug. Vanaf maandag 24 oktober opent het tweede net van de VRT zijn ‘building’ voor het grote publiek, maar vandaag kon de pers in het gloednieuwe congrescentrum Lamot al kennismaken met de vernieuwingen.
Klassiekers zijn er om te behouden, en dus blijft TerZake trouw op post om 20u. Eerst is er een nieuwsoverzicht van een kwartier, dat in de loop van de komende maanden zal uitgroeien tot een volwaardig Canvasjournaal met eigen nieuwsankers. Daarna is er van maandag tot vrijdag een halfuurtje duiding, met nog altijd Siegfried Bracke en Phara De Aguirre. De tien minuten die ze verliezen om acht uur, worden ruimschoots goedgemaakt met het gloednieuwe Ter Zake Laat (werktitel).
In deze late editie van het duidingsmagazine snijden afwisselend Tim Pauwels of Kathleen Cools (die overkomt van Villa Politica) twee actuele kwesties aan; één brandend actueel onderwerp en één uit de latente actualiteit. Op maandag is dat steevast een item uit de politiek en op dinsdag een cultureel onderwerp. Op woensdag komt wetenschap aan bod en op donderdag een item uit de socio-economische sfeer. Op vrijdag heeft Terzake laat een ietwat andere formule. Dan leggen Kathleen Cools en Tim Pauwels samen één politicus op de rooster. Ze stellen hem of haar de vragen die zich opdringen, maar raken ook minder voor de hand liggende kwesties aan.
Het inkorten van TerZake zal de huisvrede in menig huiskamer alleen maar ten goede komen, want nu kan er zonder problemen overgeschakeld worden naar Thuis op Eén. Op datzelfde moment, om 20u45, pakt Canvas uit met een gordel aan verbredende programma’s. Op maandag (en donderdag) is dat de zoektocht naar de Grootste Belg. In tien afleveringen gaan Koen Fillet en Phara De Aguirre op zoek naar welke Belg een standbeeld verdient.
Een blijver is de Rechtvaardige Rechters, nog steeds op maandag om 21u35. Ook de rechters blijven dezelfde, alleen de locatie verandert: voortaan vanuit brasserie De Met in Vilvoorde.
Veel mag verwacht worden van Rome, een twaalfdelig epos en elke maandag om 22u te bekijken. Het is de duurste televisiereeks ooit (100 miljoen dollar) en een co-productie van de Britse omroep BBC en HBO (bekend van Band of Brothers, tot voor Rome de duurste tv-reeks ooit). Elders op de site lees je veel meer over deze ijzersterke historische fictiereeks, waarvan ook de tweede jaargang reeds door Canvas is aangekocht.
Om tien voor elf blijft Studio 1 op post, en na TerZake Late Night, dat trouwens elke dag vanop locatie wordt uitgezonden, wordt er op maandag plaats gemaakt voor herhalingen van Catherine Tate. Omdat Canvas voortaan uitzend tot rond de klok van één uur, is er daarna nog een herutzending van Het Beloofde Land van de dag ervoor.
Op dinsdag is er om 20u45 het intellectueel uitdagende spel ‘Celsius’. Elke week gaan drie kandidaten de uitdaging aan om hun lichaamstemperatuur eerst tot ver boven het kookpunt te laten komen, om die daarna opnieuw op het gezonde peil van 37° C te brengen. Jo Van Damme presenteert deze nieuwe algemene kennisquiz.
Daarna is er ‘Film op Dinsdag’ met kwaliteitsfilms die niet echt tot het commerciële circuit behoren. Komen aan bod: The Hours, Angela’s Ashes, Frida, Shakespeare in Love…
Na TerZake Laat zijn er om middernacht nieuwe afleveringen van Bewogen Leven. Het gaat onder meer over een man die als kind werd misbruikt door een priester en over iemand die mogelijk al twintig jaar onschuldig in een cel zit. Als afsluiter is er ook nog een herhaling van de Rechtvaardige Rechters.
Geschiedenis verhuist van donderdag naar woensdag en draagt voortaan de titel ‘Keerpunten’. Aan de hand van archiefbeelden, analyses en getuigenissen wordt een bepaalde dag in de Belgische geschiedenis die een kantelmoment is gebleken opnieuw geëvoceerd. Keerpunten die al zeker aan bod komen zijn: De ontsnapping van Dutroux, Tsjernobyl in België, Kernraketten in Florennes, sluiting van Renault vilvoorde…
Om halftien wordt er plaats gemaakt voor televisiefilms die uitblinken door hun sterke cast en verrassende plot, en die appelleren aan moderne thema’s. Na de duiding is het op woensdag om middernacht voortaan humortijd met herhalingen van Smack The Pony. Een herhaling van De Grootste Belg sluit de avond af.
Van datzelfde programma is er op donderdag een nieuwe aflevering, net als op maandag om 20u45. Daarna keert het succesnummer van Canvas, Zwerfroute, terug met nog steeds Peter Cremers. De vaste portie BBC-fictie staat op voortaan op donderdag geprogrammeerd. Dat is ook de nieuwe stek voor de tweede reeks van ‘De Wereld van Tarantino’. Enkele jonge reporters trekken met een compacte camera opnieuw de wijde wereld in. Het was vorig jaar één van de eerste signalen van de nieuwe Canvas, benieuwd of het ook om middernacht een succes wordt. Nachtraven kunnen daarna nog genieten van de herhaling van Reynebeau & Rotten.
De nieuwe afleveringen van deze verrassende roadmovie worden op vrijdag om 20u45 uitgezonden. In Reynebau & Rotten Daarin trekken ‘Slimste Mens’-jurylid Mark Reynebeau en Sex Pistols-boegbeeld Johny Rotten op verkenning door Groot-Brittannië.
Daarna is er de BBC-documentairereeks Tribe gevolgd door het experimentele en absurde ‘De Neveneffecten’. Dit woestijnvisproduct is een achtdelige reeks natuur-, exploratie- en historische documentaires die even boeiend en gevarieerd als fictief zijn. De serie neemt de kijker mee in de wondere wereld van het leven op aarde met zijn grote mysteries en zijn heerlijk bevreemdende banaliteiten. Neveneffecten werd geschreven en tot leven gewekt door het comedycollectief Neveneffecten, waarvan Jonas Geirnaert (kortfilm Flat Life) de bekendste is. Wel pas vanaf 18 november, na afloop van Het Peulengaleis.
Na de politieke discussie in TerZake Laat (op vrijdag iets vroeger om 22u20) is er nog meer absurde humor in Help!, een mix van sketchshow en sitcom. Tot slot blijft de vrijdagse filmafspraak behouden, met nog steeds aandacht voor de minder gekende filmlanden en pareltjes als Requiem for A Dream en Left Luggage.
Op ZATERDAG is er om 13u Plankenkoorts. Om 20u brengt Rudy Vranckx in Terzake Zaterdag een andere kijk op de actualiteit met een aangekocht Current Affairs-reportage. Er is naar eigen zeggen zelfs sprake van ‘investigative journalism’.
Tussen alle vernieuwingen door, blijft de zaterdag er verder vrij klassiek uitzien. Om 21u00 kan je nog steeds achteruitzakken in de zetel voor een Britse detective met nieuwe afleveringen van Inspector Linley, Dalziel & Pascoe en Silent Witness.
Daarna blijft ook Jan Leyers op post, al heet zijn programma voortaan Frontlijn in plaats van Nachtwacht. En nodigt hij voortaan vier in plaats van drie gesprekspartners uit. Samen onderzoeken ze wat er echt schuilgaat achter het nieuws en volgens de persmap schuwen ze daarbij “het groot debat” niet.
Canvas blijft zijn naam van “BBC met ondertitels” verder alle eer aan doen met elke zaterdag om 23u Blackpool, een mix van misdaadreeks, zwarte comedy en musical. Om middernacht zijn er herhalingen van de Channel 4-sitcom Black Books, gevolgd door een herhaling van de Grootste Belg van donderdag.
ZONDAG is er over de middag Muziek op Zondag, waarna Sporza het overneemt. 's Avonds blijft William Van Laeken uw gastheer voor Panorama, ook bij de nieuwe Canvas. Er is overigens heugelijk nieuws, want elke vierde zondag van de maand pakken ze uit met een eigen gemaakte documentaire. De spits wordt afgebeten met de reportage ‘Belgie: doelwit of draaischijf van het internationaal terrorisme?’. Op de andere zondagen passeren de beste actuele documentaires de revue passeren.
Om 21u wordt het wetenschappelijk magazine Over Leven in ere hersteld, want voortaan krijgt het terug zijn stek op zondag in prime time. Het programma is dit jaar opnieuw genomineerd voor de Decartes-prijs.
Een verrassende nieuwkomer is ‘Het Beloofde Land’, waarin prominente buitenlanders die van België (tijdelijk) hun thuisbasis hebben gemaakt, ons een spiegel voorhouden van onze eigen identiteit. Door hun onbevangen blik krijgen wij een andere kijk op onszelf. De eerste fragmenten beloofden alvast heel wat goeds. Wie op zondag echter voor de grote kanonnen van Eén of VTM kiest, kan op maandag om 00u30 de herhaling meepikken.
Nieuw is ook dat de vrijdagse humorafspraak van Het Peulengaleis en later De Neveneffecten voortaan wordt herhaald op zondag om 22u20. Het economische duidingsmagazine vervalt namelijk als afzonderlijk magazine, en wordt opgenomen in Ter Zake Laat (net als Republica). Uiteraard zijn er daarna de uitzendingen door Derden, gevolgd door de heruitzendingen van Panorama en Frontlijn.
Naast al deze nieuwe programma’s, staan er ook voor volgend jaar een hele reeks nieuwe programma’s gepland met als blikvangers een nieuwe reeks van De Bende van Wim, Hoge Bomen, de docureeks Time Machine en de nieuwe quiz met Bert Kruismans ‘De Allerslimste’.
De verbouwingswerken van Canvas zijn achter de rug. Vanaf maandag 24 oktober opent het tweede net van de VRT zijn ‘building’ voor het grote publiek, maar vandaag kon de pers in het gloednieuwe congrescentrum Lamot al kennismaken met de vernieuwingen.
Klassiekers zijn er om te behouden, en dus blijft TerZake trouw op post om 20u. Eerst is er een nieuwsoverzicht van een kwartier, dat in de loop van de komende maanden zal uitgroeien tot een volwaardig Canvasjournaal met eigen nieuwsankers. Daarna is er van maandag tot vrijdag een halfuurtje duiding, met nog altijd Siegfried Bracke en Phara De Aguirre. De tien minuten die ze verliezen om acht uur, worden ruimschoots goedgemaakt met het gloednieuwe Ter Zake Laat (werktitel).
In deze late editie van het duidingsmagazine snijden afwisselend Tim Pauwels of Kathleen Cools (die overkomt van Villa Politica) twee actuele kwesties aan; één brandend actueel onderwerp en één uit de latente actualiteit. Op maandag is dat steevast een item uit de politiek en op dinsdag een cultureel onderwerp. Op woensdag komt wetenschap aan bod en op donderdag een item uit de socio-economische sfeer. Op vrijdag heeft Terzake laat een ietwat andere formule. Dan leggen Kathleen Cools en Tim Pauwels samen één politicus op de rooster. Ze stellen hem of haar de vragen die zich opdringen, maar raken ook minder voor de hand liggende kwesties aan.
Het inkorten van TerZake zal de huisvrede in menig huiskamer alleen maar ten goede komen, want nu kan er zonder problemen overgeschakeld worden naar Thuis op Eén. Op datzelfde moment, om 20u45, pakt Canvas uit met een gordel aan verbredende programma’s. Op maandag (en donderdag) is dat de zoektocht naar de Grootste Belg. In tien afleveringen gaan Koen Fillet en Phara De Aguirre op zoek naar welke Belg een standbeeld verdient.
Een blijver is de Rechtvaardige Rechters, nog steeds op maandag om 21u35. Ook de rechters blijven dezelfde, alleen de locatie verandert: voortaan vanuit brasserie De Met in Vilvoorde.
Veel mag verwacht worden van Rome, een twaalfdelig epos en elke maandag om 22u te bekijken. Het is de duurste televisiereeks ooit (100 miljoen dollar) en een co-productie van de Britse omroep BBC en HBO (bekend van Band of Brothers, tot voor Rome de duurste tv-reeks ooit). Elders op de site lees je veel meer over deze ijzersterke historische fictiereeks, waarvan ook de tweede jaargang reeds door Canvas is aangekocht.
Om tien voor elf blijft Studio 1 op post, en na TerZake Late Night, dat trouwens elke dag vanop locatie wordt uitgezonden, wordt er op maandag plaats gemaakt voor herhalingen van Catherine Tate. Omdat Canvas voortaan uitzend tot rond de klok van één uur, is er daarna nog een herutzending van Het Beloofde Land van de dag ervoor.
Op dinsdag is er om 20u45 het intellectueel uitdagende spel ‘Celsius’. Elke week gaan drie kandidaten de uitdaging aan om hun lichaamstemperatuur eerst tot ver boven het kookpunt te laten komen, om die daarna opnieuw op het gezonde peil van 37° C te brengen. Jo Van Damme presenteert deze nieuwe algemene kennisquiz.
Daarna is er ‘Film op Dinsdag’ met kwaliteitsfilms die niet echt tot het commerciële circuit behoren. Komen aan bod: The Hours, Angela’s Ashes, Frida, Shakespeare in Love…
Na TerZake Laat zijn er om middernacht nieuwe afleveringen van Bewogen Leven. Het gaat onder meer over een man die als kind werd misbruikt door een priester en over iemand die mogelijk al twintig jaar onschuldig in een cel zit. Als afsluiter is er ook nog een herhaling van de Rechtvaardige Rechters.
Geschiedenis verhuist van donderdag naar woensdag en draagt voortaan de titel ‘Keerpunten’. Aan de hand van archiefbeelden, analyses en getuigenissen wordt een bepaalde dag in de Belgische geschiedenis die een kantelmoment is gebleken opnieuw geëvoceerd. Keerpunten die al zeker aan bod komen zijn: De ontsnapping van Dutroux, Tsjernobyl in België, Kernraketten in Florennes, sluiting van Renault vilvoorde…
Om halftien wordt er plaats gemaakt voor televisiefilms die uitblinken door hun sterke cast en verrassende plot, en die appelleren aan moderne thema’s. Na de duiding is het op woensdag om middernacht voortaan humortijd met herhalingen van Smack The Pony. Een herhaling van De Grootste Belg sluit de avond af.
Van datzelfde programma is er op donderdag een nieuwe aflevering, net als op maandag om 20u45. Daarna keert het succesnummer van Canvas, Zwerfroute, terug met nog steeds Peter Cremers. De vaste portie BBC-fictie staat op voortaan op donderdag geprogrammeerd. Dat is ook de nieuwe stek voor de tweede reeks van ‘De Wereld van Tarantino’. Enkele jonge reporters trekken met een compacte camera opnieuw de wijde wereld in. Het was vorig jaar één van de eerste signalen van de nieuwe Canvas, benieuwd of het ook om middernacht een succes wordt. Nachtraven kunnen daarna nog genieten van de herhaling van Reynebeau & Rotten.
De nieuwe afleveringen van deze verrassende roadmovie worden op vrijdag om 20u45 uitgezonden. In Reynebau & Rotten Daarin trekken ‘Slimste Mens’-jurylid Mark Reynebeau en Sex Pistols-boegbeeld Johny Rotten op verkenning door Groot-Brittannië.
Daarna is er de BBC-documentairereeks Tribe gevolgd door het experimentele en absurde ‘De Neveneffecten’. Dit woestijnvisproduct is een achtdelige reeks natuur-, exploratie- en historische documentaires die even boeiend en gevarieerd als fictief zijn. De serie neemt de kijker mee in de wondere wereld van het leven op aarde met zijn grote mysteries en zijn heerlijk bevreemdende banaliteiten. Neveneffecten werd geschreven en tot leven gewekt door het comedycollectief Neveneffecten, waarvan Jonas Geirnaert (kortfilm Flat Life) de bekendste is. Wel pas vanaf 18 november, na afloop van Het Peulengaleis.
Na de politieke discussie in TerZake Laat (op vrijdag iets vroeger om 22u20) is er nog meer absurde humor in Help!, een mix van sketchshow en sitcom. Tot slot blijft de vrijdagse filmafspraak behouden, met nog steeds aandacht voor de minder gekende filmlanden en pareltjes als Requiem for A Dream en Left Luggage.
Op ZATERDAG is er om 13u Plankenkoorts. Om 20u brengt Rudy Vranckx in Terzake Zaterdag een andere kijk op de actualiteit met een aangekocht Current Affairs-reportage. Er is naar eigen zeggen zelfs sprake van ‘investigative journalism’.
Tussen alle vernieuwingen door, blijft de zaterdag er verder vrij klassiek uitzien. Om 21u00 kan je nog steeds achteruitzakken in de zetel voor een Britse detective met nieuwe afleveringen van Inspector Linley, Dalziel & Pascoe en Silent Witness.
Daarna blijft ook Jan Leyers op post, al heet zijn programma voortaan Frontlijn in plaats van Nachtwacht. En nodigt hij voortaan vier in plaats van drie gesprekspartners uit. Samen onderzoeken ze wat er echt schuilgaat achter het nieuws en volgens de persmap schuwen ze daarbij “het groot debat” niet.
Canvas blijft zijn naam van “BBC met ondertitels” verder alle eer aan doen met elke zaterdag om 23u Blackpool, een mix van misdaadreeks, zwarte comedy en musical. Om middernacht zijn er herhalingen van de Channel 4-sitcom Black Books, gevolgd door een herhaling van de Grootste Belg van donderdag.
ZONDAG is er over de middag Muziek op Zondag, waarna Sporza het overneemt. 's Avonds blijft William Van Laeken uw gastheer voor Panorama, ook bij de nieuwe Canvas. Er is overigens heugelijk nieuws, want elke vierde zondag van de maand pakken ze uit met een eigen gemaakte documentaire. De spits wordt afgebeten met de reportage ‘Belgie: doelwit of draaischijf van het internationaal terrorisme?’. Op de andere zondagen passeren de beste actuele documentaires de revue passeren.
Om 21u wordt het wetenschappelijk magazine Over Leven in ere hersteld, want voortaan krijgt het terug zijn stek op zondag in prime time. Het programma is dit jaar opnieuw genomineerd voor de Decartes-prijs.
Een verrassende nieuwkomer is ‘Het Beloofde Land’, waarin prominente buitenlanders die van België (tijdelijk) hun thuisbasis hebben gemaakt, ons een spiegel voorhouden van onze eigen identiteit. Door hun onbevangen blik krijgen wij een andere kijk op onszelf. De eerste fragmenten beloofden alvast heel wat goeds. Wie op zondag echter voor de grote kanonnen van Eén of VTM kiest, kan op maandag om 00u30 de herhaling meepikken.
Nieuw is ook dat de vrijdagse humorafspraak van Het Peulengaleis en later De Neveneffecten voortaan wordt herhaald op zondag om 22u20. Het economische duidingsmagazine vervalt namelijk als afzonderlijk magazine, en wordt opgenomen in Ter Zake Laat (net als Republica). Uiteraard zijn er daarna de uitzendingen door Derden, gevolgd door de heruitzendingen van Panorama en Frontlijn.
Naast al deze nieuwe programma’s, staan er ook voor volgend jaar een hele reeks nieuwe programma’s gepland met als blikvangers een nieuwe reeks van De Bende van Wim, Hoge Bomen, de docureeks Time Machine en de nieuwe quiz met Bert Kruismans ‘De Allerslimste’.
1 oktober 2005
DVD-boxen zitten in de lift
De verkoop van televisieseries in een handige DVD-box kende het afgelopen jaar een ware boom. Friends, The Simpsons, 24, The West Wing, The OC… De keuze uit, handig per seizoen verzamelde, tv-series is immens. Zelfs enkele stukjes pure tv-nostalgie worden nu heruitgebracht om niet alleen de fans te plezieren, maar vooral de kassa nog eens te laten rinkelen.
Ook het aanbod aan Vlaamse dramareeksen wordt alsmaar groter en groter. Het begon ietwat aarzelend met de eerste seizoenen van succesnummer Flikken, maar door de viering van 50 jaar TV kwam de release van fictie op DVD-schijfjes in een stroomversnelling. De verkoop van oude series als Kapitein Zeppos, Johan en de Alverman, Fabian van Fallada en De Kat bleek zo groot, dat al snel ook heel wat hedendaagse fictiereeksen als handige boxset werden uitgebracht, en terecht. De verkoopcijfers van Matroesjka’s, FC De Kampioenen en Witse bewijzen dat er heel wat vraag is naar deze handige collecties aan kwaliteitsfictie.
Dat ook de televisiezenders het succes van deze trend stilaan beginnen te voelen, bleek dinsdag bij de presentatie van het najaar van Eén. De openbare omroep kon toen fier verklaren dat Eén het afgelopen jaar zijn marktaandeel behield, ondanks het sterk toegenomen gebruik van de DVD-speler. Dankzij de handige verzamelboxen kan de Vlaming namelijk zelf beslissen wanneer hij naar zijn favoriete serie kijkt en is hij meteen ook verlost van de rompslomp die komt kijken bij het opnemen van een tv-programma.
En meteen komen we bij het grootste voordeel van de DVD-box: de consument heeft alle touwtjes zelf in handen. Hij kiest zelf wanneer hij begint te kijken, en als hij na afloop van een aflevering niet kan wachten om te weten hoe het afloopt, drukt hij gewoon op ‘play’ en hij krijgt het vervolg te zien (tenzij het de laatste aflevering van de box is uiteraard). Bovendien heeft hij geen last van vervelende reclame-onderbrekingen (vooral bij series als 24 erg handig om de draad niet te verliezen) en kan hij op elk mogelijk moment terug- of vooruitspoelen als hij dat wenst. Ook het spurten naar het toilet om toch maar niets te missen, of het verstoord worden door iemand die aanbelt, behoort tot het verleden. Gewoon de pauseknop indrukken en er kan later probleemloos verder gekeken worden.
Op die manier is de verzamelbox uitgegroeid tot de voorloper van de beruchte ‘televisie op aanvraag’ die Telenet en Belgacom zo heftig promoten, maar voorlopig nog maar bitter weinig voorstelt. Het enige nadeel tot nu toe was de hoge prijs, maar door de felle concurrentie die er momenteel heerst is die de jongste maanden een stuk gezakt. Tegenwoordig wordt namelijk elke serie op DVD uitgebracht, wat de keuze van de consument niet alleen groter, maar vooral moeilijker maakt.
Ook het aanbod aan Vlaamse dramareeksen wordt alsmaar groter en groter. Het begon ietwat aarzelend met de eerste seizoenen van succesnummer Flikken, maar door de viering van 50 jaar TV kwam de release van fictie op DVD-schijfjes in een stroomversnelling. De verkoop van oude series als Kapitein Zeppos, Johan en de Alverman, Fabian van Fallada en De Kat bleek zo groot, dat al snel ook heel wat hedendaagse fictiereeksen als handige boxset werden uitgebracht, en terecht. De verkoopcijfers van Matroesjka’s, FC De Kampioenen en Witse bewijzen dat er heel wat vraag is naar deze handige collecties aan kwaliteitsfictie.
Dat ook de televisiezenders het succes van deze trend stilaan beginnen te voelen, bleek dinsdag bij de presentatie van het najaar van Eén. De openbare omroep kon toen fier verklaren dat Eén het afgelopen jaar zijn marktaandeel behield, ondanks het sterk toegenomen gebruik van de DVD-speler. Dankzij de handige verzamelboxen kan de Vlaming namelijk zelf beslissen wanneer hij naar zijn favoriete serie kijkt en is hij meteen ook verlost van de rompslomp die komt kijken bij het opnemen van een tv-programma.
En meteen komen we bij het grootste voordeel van de DVD-box: de consument heeft alle touwtjes zelf in handen. Hij kiest zelf wanneer hij begint te kijken, en als hij na afloop van een aflevering niet kan wachten om te weten hoe het afloopt, drukt hij gewoon op ‘play’ en hij krijgt het vervolg te zien (tenzij het de laatste aflevering van de box is uiteraard). Bovendien heeft hij geen last van vervelende reclame-onderbrekingen (vooral bij series als 24 erg handig om de draad niet te verliezen) en kan hij op elk mogelijk moment terug- of vooruitspoelen als hij dat wenst. Ook het spurten naar het toilet om toch maar niets te missen, of het verstoord worden door iemand die aanbelt, behoort tot het verleden. Gewoon de pauseknop indrukken en er kan later probleemloos verder gekeken worden.
Op die manier is de verzamelbox uitgegroeid tot de voorloper van de beruchte ‘televisie op aanvraag’ die Telenet en Belgacom zo heftig promoten, maar voorlopig nog maar bitter weinig voorstelt. Het enige nadeel tot nu toe was de hoge prijs, maar door de felle concurrentie die er momenteel heerst is die de jongste maanden een stuk gezakt. Tegenwoordig wordt namelijk elke serie op DVD uitgebracht, wat de keuze van de consument niet alleen groter, maar vooral moeilijker maakt.
Abonneren op:
Posts (Atom)