Vanavond kan je op VTM kijken naar de Oudejaarsspecial van Tien Om Te Zien met optredens van meer dan twintig artiesten. De opnames ervan vonden gisteren reeds plaats in Het Kuipke in Gent.
Hoewel het publiek pas vanaf 19u werd toegelaten in de zaal, stonden enkele grote fans al om 15u te wachten aan de ingang om toch maar een goed plaatsje voor het podium te bemachtigen. Een kleine rondvraag leerde me dat het publiek vooral voor de Idolen was afgezakt naar Gent, hoewel ook Spring op heel wat sympathie kon rekenen. Eén iemand gaf zelfs te kennen voor Eddy Wally te zijn gekomen, maar ik ben niet zeker of dat gemeend was. Gevraagd naar wie van de Idolen men het meest uitkeek, kwam er telkens één naam terug; Natalia! Meteen was duidelijk waarom dé diva van 2004 maar liefst vier keer mocht optreden, telkens met een andere grote hit van het afgelopen jaar.
Omstreeks vier uur was het tijd voor de generale repetitie. De vele spots en schermen floepten aan en in de koude zaal werd het dan ook snel lekker warm. Tijdens die generale repetitie liep alles gesmeerd tot aan het tweede optreden van Kate Ryan. Nog geen vijf seconden nadat de muziek was gestart, werd het opnieuw stil en moest de repetitie stilgelegd worden. Tien minuutjes later was het technisch probleem opgelost en kon de show worden verdergezet. Het was jammer genoeg niet het enige wat misliep. Later die avond, tijdens de effectieve opname, moest het gezamenlijk optreden van de tien Idolen worden overgedaan, omdat de kwaliteit van de opname ondermaats was. Een onverwacht extra cadeautje voor het publiek, aangezien de meeste mensen vooral voor hen waren afgezakt naar Gent.
Eenmaal de repetitie is afgelopen, is het wachten geblazen voor het publiek. Gelukkig was publieksopwarmer Jo met de Banjo van de partij, om de sfeer erin te houden. Gewapend met heel wat gratis cadeautjes van de sponsors hield hij het publiek meer dan een uur zoet. Net voor de opnames kreeg iedereen ook nog een lichtgevend staafje om zo meer sfeer te creëren tijdens de rustigere nummers die op het programma stonden.
Niet alleen de productie had voor cadeautjes gezorgd, ook enkele fans hadden een attentie mee voor hun idool. Onder hen ook Stefanie, Wendy en Kelly, alledrie 17 jaar en zwaar fan van Natalia. Met een grote bos bloemen in de aanslag stonden ze op de eerste rij om hun favoriet artiest te bedanken voor het afgelopen jaar. En dat ze grote fans zijn werd even later duidelijk toen Natalia hen opmerkte en prompt op de drie meiden afstapte om de bloemen in ontvangst te nemen en een praatje te slaan. Gevraagd naar hun plannen voor oudejaar, antwoordden ze in koor dat ze natuurlijk naar de Zuiderkroon gaan, waar Natalia een oudejaarsconcert geeft.
Om halfnegen was het dan zover. Willy en Anne betreden het podium en dat is voor de toeschouwers hét signaal dat de opnames echt gaan beginnen. Onder leiding van Jo met de Banjo worden de kelen een laatste keer gesmeerd om hun favoriet te kunnen toejuichen. Als de verschillende trailers en de generiekbeelden opgenomen zijn opent de meidengroep Seduced de artiestenparade.
Spring, Wim Soutaer, Swoop, Gene Thomas, Elsie Moraïs, Milc Inc., Eddy Wally, Ronny Mosuse… In totaal vierentwintig artiesten die elk een of twee van hun grootste hits van het afgelopen jaar brengen. Het applaus en gejuich van het publiek is een perfecte graadmeter voor het succes van de artiest. Vooral bij de optredens van Wouter, Sandrine en uiteraard Joeri gaat het publiek uit zijn dak. Het mag dan ook niet verbazen dat de ultieme climax bereikt wordt wanneer de tien finalisten samen het nummer ‘A Brand New Day’ zingen, niet toevallig het eerste optreden nadat er werd afgeteld voor 2005.
Om halftwaalf zitten de opnames erop en kan het jagen naar handtekeningen beginnen. Want dat is voor velen de échte reden waarom ze naar Gent zijn gekomen en 2€ hebben betaald, en niet de steun aan het Levenslijn Kinderfonds.
31 december 2004
13 december 2004
Interview: Stefaan Mendela, Oekraïense student uit Leuven
De laatste tijd is Oekraïne niet meer uit het nieuws weg te denken. Toen bekend raakte dat er met de uitslag van de voorbije presidentsverkiezingen is geknoeid door huidig premier Janoekovitsj kwam het Oekraïense volk massaal op straat om haar steun te betuigen aan oppositieleider Joestsjenko. Met resultaat, want het Hooggerechtshof verklaarde de uitslag ongeldig en schreef nieuwe verkiezingen uit, die plaatsvinden op zondag 26 december. Maar wat denken de Oekraïners in Belgie nu over de hele situatie in hun vaderland? We vroegen een reactie aan Stefaan Mendela, Oekraïense student uit Leuven.
‘Janoekovitsj raakt nooit herverkozen’
Denk je dat er daadwerkelijk met de verkiezingsuitslag is geknoeid?
Daar ben ik honderd procent zeker van. De voorbije stembusgang vertoont overduidelijk onregelmatigheden, de huidige premier is dan ook niet legitiem verkozen. Het hooggerechtshof heeft dat intussen ook bevestigd.
Is Oekraïne echt zo veel beter af mocht Joesjtsjenko de komende presidentsverkiezingen winnen?
Kijk, wij zijn tegen Janoekovitsj. Vanuit die optiek hebben wij voor Joesjtsjenko gestemd. Niet dat wij hem een slecht leider vinden maar nogmaals, wij willen allesbehalve Janoekovitsj als president.
Zijn werkelijk alle Oekraïense studenten en alle jongelingen pro-Joesjtsjenko?
Naar mijn mening wel. Jonge mensen in Oekraïne willen verandering, ze willen een beter leven naar het voorbeeld van de jeugd in het Westen. Met Janoekovitsj aan het roer zal dit niet mogelijk zijn.
Wat zal er gebeuren mocht het onmogelijke geschieden en Janoekovitsj toch herverkozen wordt?
Onmogelijk. Ik geloof nooit dat Janoekovitsj herverkozen raakt. Er rest hen hopelijk geen tweede kans om met de uitslag te knoeien en op die manier de uitslag naar hun hand te zetten. Ik ben overtuigd dat de verkiezingen deze keer wel eerlijk zullen verlopen, maar echt zeker ben je natuurlijk nooit.
Kun je een concreet voorbeeld geven van wat Janoekovitsj zal aanrichten wanneer hij opnieuw premier wordt?
Janoekovitsj is de vooropgestelde kandidaat van oud-president Koetsjma. Concreet wil dit zeggen dat Janoekovitsj Oekraïne zou verkopen aan Rusland als hij door middel van vervalsing opnieuw de verkiezingen wint. Het draait enkel om geld. Janoekovitsj vertegenwoordigt slechts een kleine minderheid van heel rijke Oekraïners. Het zijn criminelen die het land uitmelken en kapot maken.
Acht je een splitsing van Oekraïne mogelijk door de grote verdeeldheid die er momenteel heerst?
Dit is wat de voorstanders van Janoekovitsj willen omdat hij zo tenminste de kans heeft om in het oosten te blijven regeren. Maar ik geloof niet dat het tot een splitsing komt, ik ben ervan overtuigd dat Oekraïene één land blijft.
Een land in burgeroorlog?
Nee, ik schat dit weinig waarschijnlijk. Ik ben wel van mening dat veel mensen het land zouden verlaten wanneer Janoekovitsj opnieuw aan de macht komt, want zij zouden de grote dupe worden, zoals wel vaker bij grote conflicten.
12 december 2004
Interview: Daniel Bojko, contactpersoon voor Oekraïense studenten in België
De laatste tijd is Oekraïne niet meer uit het nieuws weg te denken. Toen bekend raakte dat er met de uitslag van de voorbije presidentsverkiezingen is geknoeid door huidig premier Janoekovitsj kwam het Oekraïense volk massaal op straat om haar steun te betuigen aan oppositieleider Joestsjenko. Met resultaat, want het Hooggerechtshof verklaarde de uitslag ongeldig en schreef nieuwe verkiezingen uit, die plaatsvinden op zondag 26 december. Maar wat denken de Oekraïners in Belgie nu over de hele situatie in hun vaderland? We vroegen een reactie aan Daniel Bojko, de contactpersoon voor Oekraïnse studenten in ons land.
‘Er is goede hoop dat het nog goed komt met mijn vaderland’
Hoe zou je de huidige politieke situatie in Oekraïne omschrijven?
Het ziet er goed uit. Eind deze maand (december, bl.) vinden er eindelijk nieuwe verkiezingen plaats. Met de waarnemers die nu worden gestuurd is er goede hoop dat de stembusslag deze keer wel correct verloopt. Ik ben ervan overtuigd dat Oekraïne een goede kans maakt op een maatschappij die meer Westers georiënteerd is en waar ook de oppositie zijn mening kan verkondigen, zonder te moeten vrezen voor represailles.
Denk je dat de voorbije verkiezingen dan niet correct verlopen zijn? Dat er geknoeid is met de uitslag?
Ja, dat denk ik zeker. De pers heeft er weet van, en er zijn meermaals zaken vastgesteld die totaal onwettelijk zijn en er duidelijk op wijzen dat er met de uitslagen geknoeid is. De massale betogingen van de laatste weken bewijzen ook dat Joesjtsjenko op veel meer steun kan rekenen dan de verkiezingsuitslag doet vermoeden;
Joesjtsjenko kan inderdaad op veel steun rekenen, maar is hij wel echt zo een oprecht en betrouwbaar leider als hij beweert te zijn?
Ik geloof van wel. Er wordt echt in hem geloofd door de mensen, de voorbije jaren heeft hij zich vanuit de oppositie ook kunnen bewijzen. Van de huidige premier, Victor Janoekovitsj, is bijna iedereen zeker dat hij niet zuiver op de graat is en dat hij misbruik maakt van zijn macht. Het frauderen met de verkiezingsuitslag heeft dat vermoeden alleen maar bevestigd.
Klopt het dat alle Oekraïense studenten en jongeren eerder pro-Joesjtsjenko zijn?
Dat klopt zeker ja. Zo een twee weken geleden was er in Brussel een manifestatie van Oekraïeners uit België en Frankrijk tegen de politieke patstelling in hun vaderland. Het overgrote deel van de manifestanten bestond uit studenten. Ook uit het oostelijke deel van Oekraïne namen heel wat studenten deel aan de manifestatie tegen Janoekovitsj.
Zou het werkelijk een catastrofe zijn voor Oekraïne mocht Janoekovitsj herverkozen worden?
Daar mag je zeker van zijn. Bij zijn herverkiezing zou de spanning dermate hoog oplopen dat elke kleine opstoot zou kunnen leiden tot een groot conflict, bijvoorbeeld een burgeroorlog of misschien zelfs de afsplitsing van het westelijk deel van het land (waar de protesten tegen de verkiezingsuitslag en de Joestsjenko-aanhang het grootst is, bl.).
Kunt u een heel concreet voorbeeld geven wat er zou gebeuren mocht de huidige premier herverkozen raken?
Oekraïne zou een enorme stap achteruit zetten, terug naar de cultuur en praktijken van de vroegere Sovjetunie. En de vrije markteconomie, zoals wij die hier in het Westen kennen, zou zwaar beperkt worden, ten voordele van een soort hedendaags communisme.
Niet dat het Westers economisch systeem het allerbeste is, maar het biedt de mensen in elk geval de kans om te ondernemen en op een deftige wijze hun brood te verdienen. En dat is nu zeker niet het geval.
Zal die band met Rusland er niet altijd zijn, of je het nu wilt of niet?
We zullen inderdaad altijd voor een deel verbonden blijven met Moskou. Maar toch willen de meeste Oekraïners af van de Russische invloed omwille van hun totalitaire en imperialistische trekjes. Maar ik wil hier wel meteen aan toevoegen dat de Oekraïners zeker geen problemen hebben met de Russische bevolking zelf, maar eerder met hun leiders.
Het ziet er goed uit. Eind deze maand (december, bl.) vinden er eindelijk nieuwe verkiezingen plaats. Met de waarnemers die nu worden gestuurd is er goede hoop dat de stembusslag deze keer wel correct verloopt. Ik ben ervan overtuigd dat Oekraïne een goede kans maakt op een maatschappij die meer Westers georiënteerd is en waar ook de oppositie zijn mening kan verkondigen, zonder te moeten vrezen voor represailles.
Denk je dat de voorbije verkiezingen dan niet correct verlopen zijn? Dat er geknoeid is met de uitslag?
Ja, dat denk ik zeker. De pers heeft er weet van, en er zijn meermaals zaken vastgesteld die totaal onwettelijk zijn en er duidelijk op wijzen dat er met de uitslagen geknoeid is. De massale betogingen van de laatste weken bewijzen ook dat Joesjtsjenko op veel meer steun kan rekenen dan de verkiezingsuitslag doet vermoeden;
Joesjtsjenko kan inderdaad op veel steun rekenen, maar is hij wel echt zo een oprecht en betrouwbaar leider als hij beweert te zijn?
Ik geloof van wel. Er wordt echt in hem geloofd door de mensen, de voorbije jaren heeft hij zich vanuit de oppositie ook kunnen bewijzen. Van de huidige premier, Victor Janoekovitsj, is bijna iedereen zeker dat hij niet zuiver op de graat is en dat hij misbruik maakt van zijn macht. Het frauderen met de verkiezingsuitslag heeft dat vermoeden alleen maar bevestigd.
Klopt het dat alle Oekraïense studenten en jongeren eerder pro-Joesjtsjenko zijn?
Dat klopt zeker ja. Zo een twee weken geleden was er in Brussel een manifestatie van Oekraïeners uit België en Frankrijk tegen de politieke patstelling in hun vaderland. Het overgrote deel van de manifestanten bestond uit studenten. Ook uit het oostelijke deel van Oekraïne namen heel wat studenten deel aan de manifestatie tegen Janoekovitsj.
Zou het werkelijk een catastrofe zijn voor Oekraïne mocht Janoekovitsj herverkozen worden?
Daar mag je zeker van zijn. Bij zijn herverkiezing zou de spanning dermate hoog oplopen dat elke kleine opstoot zou kunnen leiden tot een groot conflict, bijvoorbeeld een burgeroorlog of misschien zelfs de afsplitsing van het westelijk deel van het land (waar de protesten tegen de verkiezingsuitslag en de Joestsjenko-aanhang het grootst is, bl.).
Kunt u een heel concreet voorbeeld geven wat er zou gebeuren mocht de huidige premier herverkozen raken?
Oekraïne zou een enorme stap achteruit zetten, terug naar de cultuur en praktijken van de vroegere Sovjetunie. En de vrije markteconomie, zoals wij die hier in het Westen kennen, zou zwaar beperkt worden, ten voordele van een soort hedendaags communisme.
Niet dat het Westers economisch systeem het allerbeste is, maar het biedt de mensen in elk geval de kans om te ondernemen en op een deftige wijze hun brood te verdienen. En dat is nu zeker niet het geval.
Zal die band met Rusland er niet altijd zijn, of je het nu wilt of niet?
We zullen inderdaad altijd voor een deel verbonden blijven met Moskou. Maar toch willen de meeste Oekraïners af van de Russische invloed omwille van hun totalitaire en imperialistische trekjes. Maar ik wil hier wel meteen aan toevoegen dat de Oekraïners zeker geen problemen hebben met de Russische bevolking zelf, maar eerder met hun leiders.
8 december 2004
Terug in de tijd met Canvas
Niets dan blije gezichten op de voorstelling van de winterprogrammering van Canvas. Vooral netmanager Johan Op de Beeck was erg verheugd met de goede kijkcijfers van Grote Vragen en De Wereld volgens Tarantino. Deze twee risicovolle programma’s waarbij de inhoud primeert, zijn slechts een voorbode van wat we volgend jaar mogen verwachten, als het vernieuwingsproject ‘The Building’ wordt ingezet. Op de Beeck belooft alvast om ‘hardnekkig te blijven investeren in programma’s die een nieuwe laag onder Canvas steken’.
Het centrale thema deze winter is zonder meer de geschiedenis. Dit gebeurt ondermeer via twee prestigieuze kostuumdrama’s; Keizer Augustus en Charles II, de Britse Zonnekoning. Deze laatste won dit jaar nog de BAFTA-award voor beste dramareeks. Er is ook de zesdelige historische docureeks Auschwitz. Elke donderdag vanaf 27 januari, de dag waarop het 60 jaar geleden is dat het Poolse dodenkamp werd ontdekt. In Doc op Zondag zien we de kwaliteitsdocu’s Duinkerke en ‘In de voetsporen van Alexander De Grote’.
Nog meer geschiedenis krijg je in ‘Het Bourgondisch Complot’. In dit tiendelige reisprogramma vaart Michiel Hendryckx met de Maria van Dam, een oude omgebouwde vrachtboot, van Gent over de binnenwateren terug naar onze Bourgondische roots. Elke week ontvangt hij ook een vriend aan boord met wie hij zijn ervaringen deelt. Adembenemende beelden, elke vrijdag vanaf 7 januari.
Een ander opmerkelijk programma is Week van Liefde. Daarin praat Wim Opbrouck elke week met een sterke, oudere vrouw over het universele thema liefde. En dat levert tv op met een traag debiet, prachtig in beeld gebracht en met veel gevoel voor ritme gemonteerd. In de aanloop naar valentijn, vijf weken lang op zondagavond in een regie van Stijn Meuris.
Andere programma’s van eigen bodem zijn De Wereld van Tarantino, sinds vorige week elke maandag, en Grote Vragen, waarin Canvas een antwoord zoekt op enkele grote levensvragen. België in Alle Staten wordt vanaf 13 januari afgelost door een nieuwe jaargang Per Seconde Wijzer met Jo Van Damme.
Op het gebied van comedy is er het gloednieuwe ‘The Catherine Tate Show’ waarin de gelijknamige comédienne een collectie hilarische typetjes neerzet, zoals Margaret, de huisvrouw die bang is van haar eigen schaduw. Halverwege januari wordt deze sketchshow opgevolgd door het al even absurde TV to Go. Verder is er nog de relatiekomedie Rescue Me, de kerstspecial van The Office en nieuwe afleveringen van De Rechtvaardige Rechters.
Op dramavlak is er de reality-fictiereeks ‘The Staircase’, het gerechtsdrama Les Miserables en Le Rouge et Le Noir, een verfilming van de Franse romanklassieker. Daarnaast zijn er nieuwe afleveringen van Silent Witness, Dalziel en Pascoe en Taggart. Vanaf februari zijn er op maandag herhalingen van Inspector Morse.
Canvas serveert ook heel wat muziek, met in december Brussel Vlaams Deluxe op zondagnamiddag en de grootste sopranen van dit moment op zaterdagnamiddag in Plankenkoorts. Op het gebied van film programmeert Canvas begin volgend jaar het Italiaanse meesterwerk La Meglio Gioventu. Andere titels zijn Being John Malkovitch, Pleasantville, Monster’s Ball, Holy Smoke en Shades. In december is er ook op zaterdag een film in de late avond. Het gaat om de Vlaamse titels Brussels By Night, Olivetti 82 en Villa Des Roses en de komedie Nurse Betty.
Tot slot brengt Canvas ook enkele evenementen live naar uw huiskamer. Op maandag 13 december is dat de vijftiende editie van Het Groot Nederlands Dictee der Nederlandse Taal. Ondermeer Annelies Van Herck, Patrick De Witte, Leen Demaré, Carl Huybrechts en Bart De Wever wagen zich dit jaar aan deze aartsmoeilijke beproeving.
Op 17 december kan je voor het eerst kijken naar de verkiezing van de sportman en de sportvrouw van het jaar vanuit het Plaza-hotel te Brussel en een dag later is er de live-uitreiking van de Castar-trofee.
Het centrale thema deze winter is zonder meer de geschiedenis. Dit gebeurt ondermeer via twee prestigieuze kostuumdrama’s; Keizer Augustus en Charles II, de Britse Zonnekoning. Deze laatste won dit jaar nog de BAFTA-award voor beste dramareeks. Er is ook de zesdelige historische docureeks Auschwitz. Elke donderdag vanaf 27 januari, de dag waarop het 60 jaar geleden is dat het Poolse dodenkamp werd ontdekt. In Doc op Zondag zien we de kwaliteitsdocu’s Duinkerke en ‘In de voetsporen van Alexander De Grote’.
Nog meer geschiedenis krijg je in ‘Het Bourgondisch Complot’. In dit tiendelige reisprogramma vaart Michiel Hendryckx met de Maria van Dam, een oude omgebouwde vrachtboot, van Gent over de binnenwateren terug naar onze Bourgondische roots. Elke week ontvangt hij ook een vriend aan boord met wie hij zijn ervaringen deelt. Adembenemende beelden, elke vrijdag vanaf 7 januari.
Een ander opmerkelijk programma is Week van Liefde. Daarin praat Wim Opbrouck elke week met een sterke, oudere vrouw over het universele thema liefde. En dat levert tv op met een traag debiet, prachtig in beeld gebracht en met veel gevoel voor ritme gemonteerd. In de aanloop naar valentijn, vijf weken lang op zondagavond in een regie van Stijn Meuris.
Andere programma’s van eigen bodem zijn De Wereld van Tarantino, sinds vorige week elke maandag, en Grote Vragen, waarin Canvas een antwoord zoekt op enkele grote levensvragen. België in Alle Staten wordt vanaf 13 januari afgelost door een nieuwe jaargang Per Seconde Wijzer met Jo Van Damme.
Op het gebied van comedy is er het gloednieuwe ‘The Catherine Tate Show’ waarin de gelijknamige comédienne een collectie hilarische typetjes neerzet, zoals Margaret, de huisvrouw die bang is van haar eigen schaduw. Halverwege januari wordt deze sketchshow opgevolgd door het al even absurde TV to Go. Verder is er nog de relatiekomedie Rescue Me, de kerstspecial van The Office en nieuwe afleveringen van De Rechtvaardige Rechters.
Op dramavlak is er de reality-fictiereeks ‘The Staircase’, het gerechtsdrama Les Miserables en Le Rouge et Le Noir, een verfilming van de Franse romanklassieker. Daarnaast zijn er nieuwe afleveringen van Silent Witness, Dalziel en Pascoe en Taggart. Vanaf februari zijn er op maandag herhalingen van Inspector Morse.
Canvas serveert ook heel wat muziek, met in december Brussel Vlaams Deluxe op zondagnamiddag en de grootste sopranen van dit moment op zaterdagnamiddag in Plankenkoorts. Op het gebied van film programmeert Canvas begin volgend jaar het Italiaanse meesterwerk La Meglio Gioventu. Andere titels zijn Being John Malkovitch, Pleasantville, Monster’s Ball, Holy Smoke en Shades. In december is er ook op zaterdag een film in de late avond. Het gaat om de Vlaamse titels Brussels By Night, Olivetti 82 en Villa Des Roses en de komedie Nurse Betty.
Tot slot brengt Canvas ook enkele evenementen live naar uw huiskamer. Op maandag 13 december is dat de vijftiende editie van Het Groot Nederlands Dictee der Nederlandse Taal. Ondermeer Annelies Van Herck, Patrick De Witte, Leen Demaré, Carl Huybrechts en Bart De Wever wagen zich dit jaar aan deze aartsmoeilijke beproeving.
Op 17 december kan je voor het eerst kijken naar de verkiezing van de sportman en de sportvrouw van het jaar vanuit het Plaza-hotel te Brussel en een dag later is er de live-uitreiking van de Castar-trofee.
VT 4 brengt Robinson All Stars
De finale van Expeditie Robinson is nog maar net achter de rug, maar toch zijn ze bij VT4 al volop bezig met de voorbereidingen van een nieuwe editie. In februari zijn namelijk de opnamen gepland van ‘Robinson All Stars’. Daarin nemen de beste zestien deelnemers van de voorbije vijf expedities het tegen elkaar op in een ultieme strijd.
Die zestien worden deels gekozen door het productieteam en deels door de kijkers.
Tijdens de afgelopen reeks konden de Nederlandse kijkers namelijk per SMS hun stem uitbrengen op de kandidaten die ze het liefst terug naar een onbewoond eiland sturen. De zes met de meeste stemmen nemen deel aan deze Battle of the Best, samen met de twee Nederlanders en acht Belgen die door het productiehuis Kanakna zijn uitgekozen. Daartoe behoren ondermeer Frank en Peter uit de editie van dit jaar en Giovanni uit de vorige jaargang.
Er was al enige tijd sprake van dat er een Robinson All Stars zou komen, vooral de Nederlanders waren vragende partij, en nu heeft VT4 de knoop dus doorgehakt. De opnames vinden plaats in februari, en de reeks zal vanaf april reeds uitgezonden worden. De reeks moet namelijk de concurrentie aangaan met The Farm, een nieuwe realityreeks op VTM waarin kandidaten in Zuid-Afrika samenwerken op een primitieve boerderij.
De opnames voor de ‘gewone’ zesde jaargang van Expeditie Robinson vinden plaats in de periode april-mei, de uitzendingen zijn voorzien voor september 2005. De inschrijvingen voor deze editie zijn volop aan de gang.
Daarnaast is VT4 volop bezig met het gloednieuwe format ‘Stanley’s Route’ waarin BV’s het in de Afrikaanse jungle tegen elkaar opnemen. Het lijkt er dan ook op dat men bij VT4 volop de kaart van de avontuurlijke realityformats trekt, want er is ook nog de tweede jaargang van Peking Express én het nieuwe programma van Hans Otten waarin duo’s in 100 dagen een bedrijf moeten opstarten.
De finale van Expeditie Robinson is nog maar net achter de rug, maar toch zijn ze bij VT4 al volop bezig met de voorbereidingen van een nieuwe editie. In februari zijn namelijk de opnamen gepland van ‘Robinson All Stars’. Daarin nemen de beste zestien deelnemers van de voorbije vijf expedities het tegen elkaar op in een ultieme strijd.
Die zestien worden deels gekozen door het productieteam en deels door de kijkers.
Tijdens de afgelopen reeks konden de Nederlandse kijkers namelijk per SMS hun stem uitbrengen op de kandidaten die ze het liefst terug naar een onbewoond eiland sturen. De zes met de meeste stemmen nemen deel aan deze Battle of the Best, samen met de twee Nederlanders en acht Belgen die door het productiehuis Kanakna zijn uitgekozen. Daartoe behoren ondermeer Frank en Peter uit de editie van dit jaar en Giovanni uit de vorige jaargang.
Er was al enige tijd sprake van dat er een Robinson All Stars zou komen, vooral de Nederlanders waren vragende partij, en nu heeft VT4 de knoop dus doorgehakt. De opnames vinden plaats in februari, en de reeks zal vanaf april reeds uitgezonden worden. De reeks moet namelijk de concurrentie aangaan met The Farm, een nieuwe realityreeks op VTM waarin kandidaten in Zuid-Afrika samenwerken op een primitieve boerderij.
De opnames voor de ‘gewone’ zesde jaargang van Expeditie Robinson vinden plaats in de periode april-mei, de uitzendingen zijn voorzien voor september 2005. De inschrijvingen voor deze editie zijn volop aan de gang.
Daarnaast is VT4 volop bezig met het gloednieuwe format ‘Stanley’s Route’ waarin BV’s het in de Afrikaanse jungle tegen elkaar opnemen. Het lijkt er dan ook op dat men bij VT4 volop de kaart van de avontuurlijke realityformats trekt, want er is ook nog de tweede jaargang van Peking Express én het nieuwe programma van Hans Otten waarin duo’s in 100 dagen een bedrijf moeten opstarten.
30 november 2004
Het verhaal van een eigenzinnige politieman gaat verder
Vanaf zondag gaat het aantal lijken in het Pajottenland opnieuw in stijgende lijn, want dan start de tweede jaargang van de succesvolle politiereeks Witse. En ook dit seizoen mogen we ons 13 weken lang aan spanning, ontroering, realisme en humor verwachten.
In de eerste reeks zagen we hoe Witse, na een conflict met zijn overste, weggepromoveerd wordt naar de sectie moordzaken van de Federale Recherche in het stadje Halle. We leren hem kennen als een commissaris met een slecht karakter, maar een gouden hart. Een gedreven en gedegen vakman ook die bekend staat om zijn als mild cynisme verpakte humor, maar tevens als een kluns in het huishouden.
In de nieuwe reeks zal de kijker merken dat Witse het steeds meer naar zijn zin krijgt in het groene Pajottenland. De bitterheid omtrent zijn echtscheiding ebt langzaam maar zeker weg en op professioneel vlak gaat het hem opnieuw voor de wind. Samen met zijn rechterhand Dimitri Tersago (Wouter Hendrickx) vormt Witse een ijzersterk team, waardoor tussen beiden ook een diepe vriendschap groeit.
Ook privé gaat alle aandacht naar Witse, die beroepshalve terug in contact komt met psychologe Annemie Nachtegaele (Els Olaerts). Langzaam krijgen we echter ook een, weliswaar kleine, blik op het privéleven van Dimi.
Voor de komische toets in de serie zorgen nog steeds de bureaucratische hoofdinspecteur Romain Van Deun (Daan Hugaert) en zijn licht faalangstige collega Rudi Dams (Marc Stroobants). Romain ziet met lede ogen aan hoe Witse niet altijd handelt volgens het boekje, maar toch de successen aan elkaar rijgt. Dit terwijl familieman Rudi de succesvolle hoofdinspecteur in stilte bewondert, maar ergens ook nog altijd bang is voor hem.
Ook hoofdcommissaris Ilse Vandecasteele (Tine Van Den Brande) is het onveranderlijk oneens met Witses eigengereid optreden, maar kan niet anders dan hem waarderen voor zijn resultaten. Hoewel de frictie tussen de twee aanwezig blijft (Witse noemt haar meer dan eens “een ijskonijn”) groeit er toch een wederzijds respect. Tot Vandecasteele promotie krijgt en opgevolgd wordt door Peter Wijtinckx. De jonge, ambitieuze hoofdcommissaris laat duidelijk verstaan dat zijn wil voortaan wet is, en er netjes binnen de lijntjes te kleuren valt. Maar dat is buiten Witse gerekend, en de spanning tussen de twee is dan ook meteen te snijden. Een levensgroot conflict lijkt in de maak…
Nieuwe commissaris
De rol van de nieuwe hoofdcommissaris wordt vertolkt door Dirk Tuypens, die onlangs nog te zien was in Thuis als Jan en ook al schitterde in Stille Waters en Heterdaad. Hij maakt voor het eerst zijn opwachting in aflevering 10.
Ook het team dat de scenario’s geschreven heeft is overigens nieuw. Ward Hulselmans, die naast Witse ook Stille Waters en Heterdaad heeft geschreven, gaf de fakkel door aan een team van drie scenarioschrijvers. Zelf is Hulselmans namelijk volop bezig aan de scenario’s van een film (en tv-serie) die we volgend jaar mogen verwachten.
Ook in Nederland succesvol
Dat Witse gesmaakt wordt blijkt duidelijk uit de kijkcijfers. Gemiddeld keken meer dan 1,6 miljoen Vlamingen naar de eerste 13 afleveringen, goed voor een marktaandeel van bijna 60 procent! Of ze dit jaar even goed gaan doen, wordt afwachten. Want met de finale van Idool 2004 over twee weken is er alvast zware concurrentie.
En niet alleen bij ons maar, jawel, ook in Nederland zijn ze helemaal weg van de eigenzinnige politieman. Het eerste seizoen, dat elke dinsdag om 23u wordt uitgezonden op Nederland 2, haalt een gemiddeld marktaandeel van 13%, wat een flink stuk boven de verwachtingen ligt. De tweede jaargang is dan ook al aangekocht, en voor de derde worden de Nederlanders zelfs co-producent.
De voorbereidingen voor die derde reeks episodes zijn namelijk al in volle gang, en hier en daar wordt er gefluisterd dat er ook een vierde seizoen aankomt. Het blijft dus nog een hele tijd onrustig in het Pajottenland.
In de eerste reeks zagen we hoe Witse, na een conflict met zijn overste, weggepromoveerd wordt naar de sectie moordzaken van de Federale Recherche in het stadje Halle. We leren hem kennen als een commissaris met een slecht karakter, maar een gouden hart. Een gedreven en gedegen vakman ook die bekend staat om zijn als mild cynisme verpakte humor, maar tevens als een kluns in het huishouden.
In de nieuwe reeks zal de kijker merken dat Witse het steeds meer naar zijn zin krijgt in het groene Pajottenland. De bitterheid omtrent zijn echtscheiding ebt langzaam maar zeker weg en op professioneel vlak gaat het hem opnieuw voor de wind. Samen met zijn rechterhand Dimitri Tersago (Wouter Hendrickx) vormt Witse een ijzersterk team, waardoor tussen beiden ook een diepe vriendschap groeit.
Ook privé gaat alle aandacht naar Witse, die beroepshalve terug in contact komt met psychologe Annemie Nachtegaele (Els Olaerts). Langzaam krijgen we echter ook een, weliswaar kleine, blik op het privéleven van Dimi.
Voor de komische toets in de serie zorgen nog steeds de bureaucratische hoofdinspecteur Romain Van Deun (Daan Hugaert) en zijn licht faalangstige collega Rudi Dams (Marc Stroobants). Romain ziet met lede ogen aan hoe Witse niet altijd handelt volgens het boekje, maar toch de successen aan elkaar rijgt. Dit terwijl familieman Rudi de succesvolle hoofdinspecteur in stilte bewondert, maar ergens ook nog altijd bang is voor hem.
Ook hoofdcommissaris Ilse Vandecasteele (Tine Van Den Brande) is het onveranderlijk oneens met Witses eigengereid optreden, maar kan niet anders dan hem waarderen voor zijn resultaten. Hoewel de frictie tussen de twee aanwezig blijft (Witse noemt haar meer dan eens “een ijskonijn”) groeit er toch een wederzijds respect. Tot Vandecasteele promotie krijgt en opgevolgd wordt door Peter Wijtinckx. De jonge, ambitieuze hoofdcommissaris laat duidelijk verstaan dat zijn wil voortaan wet is, en er netjes binnen de lijntjes te kleuren valt. Maar dat is buiten Witse gerekend, en de spanning tussen de twee is dan ook meteen te snijden. Een levensgroot conflict lijkt in de maak…
Nieuwe commissaris
De rol van de nieuwe hoofdcommissaris wordt vertolkt door Dirk Tuypens, die onlangs nog te zien was in Thuis als Jan en ook al schitterde in Stille Waters en Heterdaad. Hij maakt voor het eerst zijn opwachting in aflevering 10.
Ook het team dat de scenario’s geschreven heeft is overigens nieuw. Ward Hulselmans, die naast Witse ook Stille Waters en Heterdaad heeft geschreven, gaf de fakkel door aan een team van drie scenarioschrijvers. Zelf is Hulselmans namelijk volop bezig aan de scenario’s van een film (en tv-serie) die we volgend jaar mogen verwachten.
Ook in Nederland succesvol
Dat Witse gesmaakt wordt blijkt duidelijk uit de kijkcijfers. Gemiddeld keken meer dan 1,6 miljoen Vlamingen naar de eerste 13 afleveringen, goed voor een marktaandeel van bijna 60 procent! Of ze dit jaar even goed gaan doen, wordt afwachten. Want met de finale van Idool 2004 over twee weken is er alvast zware concurrentie.
En niet alleen bij ons maar, jawel, ook in Nederland zijn ze helemaal weg van de eigenzinnige politieman. Het eerste seizoen, dat elke dinsdag om 23u wordt uitgezonden op Nederland 2, haalt een gemiddeld marktaandeel van 13%, wat een flink stuk boven de verwachtingen ligt. De tweede jaargang is dan ook al aangekocht, en voor de derde worden de Nederlanders zelfs co-producent.
De voorbereidingen voor die derde reeks episodes zijn namelijk al in volle gang, en hier en daar wordt er gefluisterd dat er ook een vierde seizoen aankomt. Het blijft dus nog een hele tijd onrustig in het Pajottenland.
24 november 2004
Kijker niet geboeid door De Kooi
Zondag hebben de laatste deelnemers De Kooi verlaten. En, in schril contrast met de vele aandacht bij de start van het programma, gebeurde dat nagenoeg geruisloos. Het programma is er namelijk niet in geslaagd om de kijker massaal naar Kanaaltwee te lokken.
De hooggespannen verwachtingen werden niet ingelost. Vooral op reality-vlak bleek De Kooi maar een mager beestje. Ook de quizvragen waren niet altijd voldoende op niveau. Of waren het de kandidaten? Naarmate de reeks vorderde, voelde Stany Crets zich wel steeds meer in zijn sas als quizmaster met spitse tong, maar helaas voor hem was het toen al te laat.
Het is alweer een flop in een stilaan lange rij. Ze lijken er in Vilvoorde maar niet in te slagen een succesvolle opvolger voor Big Brother te vinden. Want ook ‘Ciao Bella!’ en ‘Meet My Folks’ waren allesbehalve succesnummers. In het voorjaar werd datingshowvehikel ‘Up 2 Date’ al even snel terug afgevoerd. De kwaliteit van deze programma’s indachtig is dat eigenlijk niet verwonderlijk, maar de vraag blijft natuurlijk waarom ze dan toch het scherm hebben gehaald.
Het lijkt erop alsof Kanaaltwee meer en meer de plaats van VT4 inneemt. Tot begin deze eeuw was VT4 de bakermat van het goedkoop en plat vertier, met Jerry Springer als uithangbord. Een imagoprobleem om ù tegen te zeggen en barslechte kijkcijfers waren het gevolg. Sinds een kleine twee jaar nu heeft VT4 zich echter bekeerd tot tv-programma’s waar je nadien schaamteloos kan over praten op het werk, met als resultaat dat de kijkcijfers in stijgende lijn gaan en de zender opnieuw een sterk merk is geworden met pareltjes als bijvoorbeeld Peking Express en Expeditie Robinson.
Nochtans heeft ook Kanaaltwee al zo’n pareltjes voortgebracht. Denken we maar aan De Dag, het portretprogramma van Dimitri Van Zeebroeck of aan De Poolreizigers, met Mathias en Dieter Coppens. Hun reisavontuur wordt trouwens vanaf deze week op woensdag heruitgezonden. Ook de vele (Amerikaanse) series zijn een onmiskenbare troef voor de tweede zender uit Vilvoorde. Maar dan moeten die series natuurlijk wel consequent uitgezonden worden, zodat vaste afspraken met de kijkers kunnen worden gemaakt.
Daar wringt meer dan eens het schoentje. Al te vaak worden series om de vijf afleveringen van uitzenduur verschoven of te midden van een jaargang stopgezet (zoals Everwood). Of zo zijn er ook reeksen die bij het begin van een nieuw tv-seizoen met veel trots worden aangekondigd, maar een jaar later nog steeds op de plank liggen. Dat terwijl andere series, zoals 7th Heaven, tot in den treure herhaald worden, wat het meteen moeilijk maakt om oude van nieuwe afleveringen te onderscheiden.
De paar toppers die de zender tot vorig jaar recht hielden, worden ofwel op de meest bizarre uren uitgezonden of wel alsmaar verder weggemoffeld in het programmaschema. Ook al wordt Kanaaltwee met een hoofdletter geschreven, tegenwoordig zendt het meer en meer kwaliteit met een wel erg kleine k uit.
Vanaf deze week heeft Kanaaltwee nog maar eens een nieuw programmaschema, maar het lijkt opnieuw niet veel soeps. Zo staat er op maandag het Amerikaanse realitygedrocht The Swan', waarin alles draait om, jawel, plastische chirurgie en op donderdag het afschuwelijke Shocking USA!, een compilatie van allerlei gore extremiteiten.
Het is maar zeer de vraag of dat die programma’s met EQ zijn waar Kanaaltwee-directeur Jo Nachtergaele naar op zoek is.
De hooggespannen verwachtingen werden niet ingelost. Vooral op reality-vlak bleek De Kooi maar een mager beestje. Ook de quizvragen waren niet altijd voldoende op niveau. Of waren het de kandidaten? Naarmate de reeks vorderde, voelde Stany Crets zich wel steeds meer in zijn sas als quizmaster met spitse tong, maar helaas voor hem was het toen al te laat.
Het is alweer een flop in een stilaan lange rij. Ze lijken er in Vilvoorde maar niet in te slagen een succesvolle opvolger voor Big Brother te vinden. Want ook ‘Ciao Bella!’ en ‘Meet My Folks’ waren allesbehalve succesnummers. In het voorjaar werd datingshowvehikel ‘Up 2 Date’ al even snel terug afgevoerd. De kwaliteit van deze programma’s indachtig is dat eigenlijk niet verwonderlijk, maar de vraag blijft natuurlijk waarom ze dan toch het scherm hebben gehaald.
Het lijkt erop alsof Kanaaltwee meer en meer de plaats van VT4 inneemt. Tot begin deze eeuw was VT4 de bakermat van het goedkoop en plat vertier, met Jerry Springer als uithangbord. Een imagoprobleem om ù tegen te zeggen en barslechte kijkcijfers waren het gevolg. Sinds een kleine twee jaar nu heeft VT4 zich echter bekeerd tot tv-programma’s waar je nadien schaamteloos kan over praten op het werk, met als resultaat dat de kijkcijfers in stijgende lijn gaan en de zender opnieuw een sterk merk is geworden met pareltjes als bijvoorbeeld Peking Express en Expeditie Robinson.
Nochtans heeft ook Kanaaltwee al zo’n pareltjes voortgebracht. Denken we maar aan De Dag, het portretprogramma van Dimitri Van Zeebroeck of aan De Poolreizigers, met Mathias en Dieter Coppens. Hun reisavontuur wordt trouwens vanaf deze week op woensdag heruitgezonden. Ook de vele (Amerikaanse) series zijn een onmiskenbare troef voor de tweede zender uit Vilvoorde. Maar dan moeten die series natuurlijk wel consequent uitgezonden worden, zodat vaste afspraken met de kijkers kunnen worden gemaakt.
Daar wringt meer dan eens het schoentje. Al te vaak worden series om de vijf afleveringen van uitzenduur verschoven of te midden van een jaargang stopgezet (zoals Everwood). Of zo zijn er ook reeksen die bij het begin van een nieuw tv-seizoen met veel trots worden aangekondigd, maar een jaar later nog steeds op de plank liggen. Dat terwijl andere series, zoals 7th Heaven, tot in den treure herhaald worden, wat het meteen moeilijk maakt om oude van nieuwe afleveringen te onderscheiden.
De paar toppers die de zender tot vorig jaar recht hielden, worden ofwel op de meest bizarre uren uitgezonden of wel alsmaar verder weggemoffeld in het programmaschema. Ook al wordt Kanaaltwee met een hoofdletter geschreven, tegenwoordig zendt het meer en meer kwaliteit met een wel erg kleine k uit.
Vanaf deze week heeft Kanaaltwee nog maar eens een nieuw programmaschema, maar het lijkt opnieuw niet veel soeps. Zo staat er op maandag het Amerikaanse realitygedrocht The Swan', waarin alles draait om, jawel, plastische chirurgie en op donderdag het afschuwelijke Shocking USA!, een compilatie van allerlei gore extremiteiten.
Het is maar zeer de vraag of dat die programma’s met EQ zijn waar Kanaaltwee-directeur Jo Nachtergaele naar op zoek is.
9 november 2004
Interview: Bert Decraene (VRT-journalist)
“Natuurlijk wil men de muur terug!”
Donderdag 9 november 1989. De dag waarop de Berlijnse Muur definitief viel en West- en Oost-Duitsland opnieuw herenigd werden. Het zou een historische gebeurtenis worden die veel meer betekende dan iedereen op dat moment voor mogelijk hield. Het luidde de val in van het communisme in het Oostblok en effende de weg naar een herenigd Europa, met de tien nieuwe EU-lidstaten als recent hoogtepunt. VRT-radiojournalist Bert Decraene volgde de communistische regimes al enkele jaren op de voet en was er als één van de allereerste Westerse journalisten bij, op die hectische dag in Berlijn.
Klopt het dat je een voorgevoel had dat de Muur ging vallen, want je was als één van de weinige buitenlandse journalisten al enkele dagen in Berlijn?
Ja wat is een voorgevoel hè! Maar het klopt inderdaad, en ik heb dat eigenlijk al een paar keer gehad. In journalistiek hangt veel af van het toeval en het geluk! Een week voor de val van de muur vroeg ik aan mijn baas of ik naar Oost-Berlijn mocht, omdat ik inderdaad het idee had dat er daar wel eens iets kon gebeuren. Ik had natuurlijk nooit vermoed dat de muur ging vallen. Er stond wel vanalles te gebeuren in Oost Europa, met Erich Honacker (de leider van de Duitse Democratische Republiek, nvdr.) die afgezet werd en de vele dagelijkse protestmanifestaties. En wie als journalist zoiets opvolgt, voelt dan ook wel wanneer er iets te gebeuren staat.
Hoe kijk je daar nu, 15 jaar later, op terug?
Het is natuurlijk fantastisch dat ik zoiets kon meemaken. Dat is zeker één van de voordelen aan journalist zijn, dat je op de eerste rij staat bij historische gebeurtenissen, ook al is dat dus vaak per toeval. Maar het deed me vooral iets omdat ik als jonge knaap begin de jaren ’60 ook al door Oost-Berlijn liep, toen de Muur net gebouwd was. Als je er dan natuurlijk ook bij bent, als hij zoveel jaar later wordt afgebroken, doet het je toch iets. Het is zeker één van de hoogtepunten uit mijn journalistieke carrière. Zeker ook omdat het toch een grote historische draagwijdte heeft gehad, met de val van het Sovjetregime kort erna. Ook al beseften we dat niet op dat moment.
Hoe werden de journalisten bekeken in Oost-Berlijn? Omdat die toch niet altijd overal even welkom zijn, vooral niet bij de overheid?
In het DDR-regime werd je als Westers journalist uiteraard gewantrouwd. Er bestond misschien wel een dossier van mij bij de Stasi (de Oost-Duitse geheime dienst), ik weet het niet! Maar anderzijds had je er toch een grote mate van vrijheid om te werken, omdat de toestand er eigenlijk vrij chaotisch was. Als radiojournalist bijvoorbeeld had ik het geluk om gebruik te kunnen maken van een inderhaast opgetrokken radiostudio van de Duitse Democratische Radio Omroep. Die mensen waren heel vriendelijk en hulpvaardig. Zeker ook omdat zij, nog meer dan mij, goed beseften dat het voorgoed voorbij was.
Het waren heel vreemde tijden. Zo kon je op de Alexanderplatz, in het centrum van Oost-Berlijn, rondlopen, en recht tegen de meesterspion Markus Wolf aanlopen, die daar eveneens gewoon rondliep, wat dus ook écht gebeurd is. Alle politici van de DDR liepen er in het wild rond, alsof ze voeling wilden houden met wat er zoal bij het gewone volk leefde. Er waren dagelijks protestmanifestaties en meetings waar de leiders uitgescholden werden voor alles wat lelijk was. Dat was dus eigenlijk wel heel boeiend om te werken als verslaggever.
Zoals je daarnet zelf zei, werkte je voor de radio. Is het dan niet moeilijker om die euforie en die speciale sfeer weer te geven? Want je kan enkel gesproken woord gebruiken?
Je kan woord gebruiken, maar ook geluidsfragmenten natuurlijk. Ik had toen al mijn bandopnemer mee en kon dus ook klankmateriaal naar Brussel doorsturen. Als radiojournalist heb je bovendien een grotere vorm van vrijheid tegenover de televisie. Sommigen ervaren radio als een ouderwets medium, maar dat vind ik helemaal niet. Ik werk liever voor de radio, omdat het ook een veel intiemer gevoel heeft.
Zo herinner ik me een stukje dat ik gemaakt had, de dag voor de val, waarin ik beschrijf hoe rond de Muur, aan Checkpoint Charlie, een hele massa bijeen was en helikopters van het Communistisch regime boven de massa cirkelden. Aan de West-Duitse kant waren ze aan het schreeuwen en het jouwen, en met mijn bandopnemer kon ik dat dus allemaal makkelijk overbrengen.
Heerste er toen geen erg duaal gevoel? Omdat ze enerzijds wel beseften dat het over was en afscheid namen, maar anderzijds ook wel erg benieuwd waren naar het beloofde West-Duitsland?
Ja, inderdaad ja. Er was natuurlijk onzekerheid en angst over wat de toekomst ging brengen. Ze hadden natuurlijk ook nooit gedacht dat het allemaal zo snel zou gaan. Want na een goed jaar was de éénmaking feitelijk rond en ze dachten waarschijnlijk dat ze wel wat tijd gingen krijgen om de maatschappij te hervormen en de Communistische Partij aan te passen aan de nieuwe situatie. Ik denk dat men er in het begin wel van uit ging dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen.
De eenmaking was na één jaar rond zeg je, maar toch hebben heel wat mensen het gevoel dat de Muur er nog steeds is tussen Oost en West, ook al is hij eigenlijk verdwenen?
Ja, vooral in de geesten van sommigen is hij nog steeds niet verdwenen, en dat zal ook nog wel even zou blijven.
Als we bijvoorbeeld kijken naar de werkloosheidscijfers is er nog altijd een opmerkelijk verschil tussen het oosten en het westen van Duitsland.
Als buitenstaander hebben we daar natuurlijk makkelijk oordelen over. Want het is toch wel een gigantische operatie geweest om de DDR, dat economisch en sociaal een heel stuk minder ontwikkeld was, in één klap te integreren. De Westerse regeringen hebben dat toch wel wat onderschat. Maar het was een unieke kans, een historische opportuniteit. Een typische nu-of-nooit situatie, want had men het niet gedaan, wie weet hoe Oost-Europa er vandaag de dag aan toe was. Toenmalig Bondskanselier Köhl heeft dan ook zijn kans gegrepen en de hervorming doorgevoerd. Maar ik denk dat we ons niet ten volle beseffen wat die éénmaking allemaal met zich meebracht. Een groot Vlaams industrieel, André Leysen, zei ooit dat er met de DDR maar één ding aan te vangen was: ‘Met een paar bulldozers alles platgooien en helemaal opnieuw beginnen.’ Het zegt veel over de toestand van de Oost-Duitse economie aan het eind van de jaren ’80.
Was het dan wel een goed idee om de Muur te doen vallen?
Zeker! Daar ben ik van overtuigd. Ik ken wel mensen en groepen die ooit gezegd hebben van ‘ze hadden die muur beter laten staan’ of ‘ze hadden hem nog hoger moeten maken in plaats van af te breken’ maar daar geloof ik geen snars van, daar sta ik absoluut niet achter.
Naar aanleiding van de 15e verjaardag van het herenigde Duitsland werd er een onderzoek uitgevoerd, en daaruit bleek dat een meerderheid van de Duitsers de Muur eigenlijk liever terug zouden hebben.
Natuurlijk willen velen hem terug. Want het is vooral een centenkwestie hé. Ze zien het dagelijks in hun portemonnee, en dan bekoelt de liefde voor het andere Duitsland uiteraard. De solidariteit met de medeburgers uit de vroegere DDR is zeker niet altijd zo groot als de regering gedacht had. En het is een feit dat de Duitse economie zich nog steeds niet hersteld heeft van de éénmaking, ze betalen er nog altijd een prijs voor onder de vorm van extra belastingen. Dat begint na een tijd door te wegen en dan komt er gemopper over het waarom van de zaak, en of het wel allemaal zo snel moest gebeuren, en of het wel juist gebeurd is en zo. Misschien ook wel voor een stukje terecht. Maar vanuit historische perspectief bekeken denk ik dat het eigenlijk niet anders kon, dat het de enige mogelijkheid was.
Er hebben toen ook veel mensen een stukje Muur meegenomen, er ontstond zelfs een hele handel in Muurstenen. Heb je zelf ook enkele brokken mee huiswaarts genomen?
Ik heb inderdaad zelf ook enkele stukken mee naar huis genomen, en die liggen daar nog altijd, ik heb ze nog steeds niet verkocht. Ik ben nog steeds aan het wachten op een hoog bod! (lacht) Ik heb van beide zijden van de muur enkele stukken liggen. Want de westkant was helemaal beschildert met graffiti en opschriften en dergelijke. Terwijl de oostkant zo kaal was als maar kon, omdat je er simpelweg niet aan kon. Voor de muur was er namelijk prikkeldraad gespannen en was er een strook niemandsland vol met mijnen en wachtposten, een immens verschil dus. Maar toen de Muur uiteindelijk viel, was er inderdaad wel veel te doen rond het afkappen ervan. De lokale bevolking leende hamertjes uit aan de toeristen die een stukje wilden meenemen, en ik heb dus ook eigenhandig enkele stukjes eruitgekapt!
Aan het begin van het interview zei je dat journalistiek leeft van het toeval, kan je zo nog enkele voorbeelden geven van hoe het lot je gunstig gezind was?
Ja, er zijn nog wel enkele zaken, de ontploffing van de kerncentrale in Tsjernobil (Oekraïne) bijvoorbeeld, aan het begin van mijn carrière in 1987. Het was namelijk de bedoeling om naar Moskou te reizen om daar Gorbatsjov te aanhoren, maar het was een goedkope vlucht die een ommetje maakte langs Leningrad, wat relatief dicht bij de Oekraïense grens ligt. Toen we daar aankwamen kreeg ik echter het bericht dat er een kernreactor was ontploft en toen ben ik uiteraard zo snel mogelijk naar Oekraïne gereisd.
Een ander voorbeeld, is dat van mijn toenmalige collega Liesbeth Walkiers. Zij was net op vakantie in Portugal, toen daar de Anjerrevolutie uitbarstte, waardoor ze er natuurlijk meteen verslag kon over uitbrengen. En zo zijn er nog wel enkele voorbeelden, maar dat maakt journalistiek nu net zo boeiend, dat je oog in oog komt te staan met de geschiedenis.
Donderdag 9 november 1989. De dag waarop de Berlijnse Muur definitief viel en West- en Oost-Duitsland opnieuw herenigd werden. Het zou een historische gebeurtenis worden die veel meer betekende dan iedereen op dat moment voor mogelijk hield. Het luidde de val in van het communisme in het Oostblok en effende de weg naar een herenigd Europa, met de tien nieuwe EU-lidstaten als recent hoogtepunt. VRT-radiojournalist Bert Decraene volgde de communistische regimes al enkele jaren op de voet en was er als één van de allereerste Westerse journalisten bij, op die hectische dag in Berlijn.
Klopt het dat je een voorgevoel had dat de Muur ging vallen, want je was als één van de weinige buitenlandse journalisten al enkele dagen in Berlijn?
Ja wat is een voorgevoel hè! Maar het klopt inderdaad, en ik heb dat eigenlijk al een paar keer gehad. In journalistiek hangt veel af van het toeval en het geluk! Een week voor de val van de muur vroeg ik aan mijn baas of ik naar Oost-Berlijn mocht, omdat ik inderdaad het idee had dat er daar wel eens iets kon gebeuren. Ik had natuurlijk nooit vermoed dat de muur ging vallen. Er stond wel vanalles te gebeuren in Oost Europa, met Erich Honacker (de leider van de Duitse Democratische Republiek, nvdr.) die afgezet werd en de vele dagelijkse protestmanifestaties. En wie als journalist zoiets opvolgt, voelt dan ook wel wanneer er iets te gebeuren staat.
Hoe kijk je daar nu, 15 jaar later, op terug?
Het is natuurlijk fantastisch dat ik zoiets kon meemaken. Dat is zeker één van de voordelen aan journalist zijn, dat je op de eerste rij staat bij historische gebeurtenissen, ook al is dat dus vaak per toeval. Maar het deed me vooral iets omdat ik als jonge knaap begin de jaren ’60 ook al door Oost-Berlijn liep, toen de Muur net gebouwd was. Als je er dan natuurlijk ook bij bent, als hij zoveel jaar later wordt afgebroken, doet het je toch iets. Het is zeker één van de hoogtepunten uit mijn journalistieke carrière. Zeker ook omdat het toch een grote historische draagwijdte heeft gehad, met de val van het Sovjetregime kort erna. Ook al beseften we dat niet op dat moment.
Hoe werden de journalisten bekeken in Oost-Berlijn? Omdat die toch niet altijd overal even welkom zijn, vooral niet bij de overheid?
In het DDR-regime werd je als Westers journalist uiteraard gewantrouwd. Er bestond misschien wel een dossier van mij bij de Stasi (de Oost-Duitse geheime dienst), ik weet het niet! Maar anderzijds had je er toch een grote mate van vrijheid om te werken, omdat de toestand er eigenlijk vrij chaotisch was. Als radiojournalist bijvoorbeeld had ik het geluk om gebruik te kunnen maken van een inderhaast opgetrokken radiostudio van de Duitse Democratische Radio Omroep. Die mensen waren heel vriendelijk en hulpvaardig. Zeker ook omdat zij, nog meer dan mij, goed beseften dat het voorgoed voorbij was.
Het waren heel vreemde tijden. Zo kon je op de Alexanderplatz, in het centrum van Oost-Berlijn, rondlopen, en recht tegen de meesterspion Markus Wolf aanlopen, die daar eveneens gewoon rondliep, wat dus ook écht gebeurd is. Alle politici van de DDR liepen er in het wild rond, alsof ze voeling wilden houden met wat er zoal bij het gewone volk leefde. Er waren dagelijks protestmanifestaties en meetings waar de leiders uitgescholden werden voor alles wat lelijk was. Dat was dus eigenlijk wel heel boeiend om te werken als verslaggever.
Zoals je daarnet zelf zei, werkte je voor de radio. Is het dan niet moeilijker om die euforie en die speciale sfeer weer te geven? Want je kan enkel gesproken woord gebruiken?
Je kan woord gebruiken, maar ook geluidsfragmenten natuurlijk. Ik had toen al mijn bandopnemer mee en kon dus ook klankmateriaal naar Brussel doorsturen. Als radiojournalist heb je bovendien een grotere vorm van vrijheid tegenover de televisie. Sommigen ervaren radio als een ouderwets medium, maar dat vind ik helemaal niet. Ik werk liever voor de radio, omdat het ook een veel intiemer gevoel heeft.
Zo herinner ik me een stukje dat ik gemaakt had, de dag voor de val, waarin ik beschrijf hoe rond de Muur, aan Checkpoint Charlie, een hele massa bijeen was en helikopters van het Communistisch regime boven de massa cirkelden. Aan de West-Duitse kant waren ze aan het schreeuwen en het jouwen, en met mijn bandopnemer kon ik dat dus allemaal makkelijk overbrengen.
Heerste er toen geen erg duaal gevoel? Omdat ze enerzijds wel beseften dat het over was en afscheid namen, maar anderzijds ook wel erg benieuwd waren naar het beloofde West-Duitsland?
Ja, inderdaad ja. Er was natuurlijk onzekerheid en angst over wat de toekomst ging brengen. Ze hadden natuurlijk ook nooit gedacht dat het allemaal zo snel zou gaan. Want na een goed jaar was de éénmaking feitelijk rond en ze dachten waarschijnlijk dat ze wel wat tijd gingen krijgen om de maatschappij te hervormen en de Communistische Partij aan te passen aan de nieuwe situatie. Ik denk dat men er in het begin wel van uit ging dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen.
De eenmaking was na één jaar rond zeg je, maar toch hebben heel wat mensen het gevoel dat de Muur er nog steeds is tussen Oost en West, ook al is hij eigenlijk verdwenen?
Ja, vooral in de geesten van sommigen is hij nog steeds niet verdwenen, en dat zal ook nog wel even zou blijven.
Als we bijvoorbeeld kijken naar de werkloosheidscijfers is er nog altijd een opmerkelijk verschil tussen het oosten en het westen van Duitsland.
Als buitenstaander hebben we daar natuurlijk makkelijk oordelen over. Want het is toch wel een gigantische operatie geweest om de DDR, dat economisch en sociaal een heel stuk minder ontwikkeld was, in één klap te integreren. De Westerse regeringen hebben dat toch wel wat onderschat. Maar het was een unieke kans, een historische opportuniteit. Een typische nu-of-nooit situatie, want had men het niet gedaan, wie weet hoe Oost-Europa er vandaag de dag aan toe was. Toenmalig Bondskanselier Köhl heeft dan ook zijn kans gegrepen en de hervorming doorgevoerd. Maar ik denk dat we ons niet ten volle beseffen wat die éénmaking allemaal met zich meebracht. Een groot Vlaams industrieel, André Leysen, zei ooit dat er met de DDR maar één ding aan te vangen was: ‘Met een paar bulldozers alles platgooien en helemaal opnieuw beginnen.’ Het zegt veel over de toestand van de Oost-Duitse economie aan het eind van de jaren ’80.
Was het dan wel een goed idee om de Muur te doen vallen?
Zeker! Daar ben ik van overtuigd. Ik ken wel mensen en groepen die ooit gezegd hebben van ‘ze hadden die muur beter laten staan’ of ‘ze hadden hem nog hoger moeten maken in plaats van af te breken’ maar daar geloof ik geen snars van, daar sta ik absoluut niet achter.
Naar aanleiding van de 15e verjaardag van het herenigde Duitsland werd er een onderzoek uitgevoerd, en daaruit bleek dat een meerderheid van de Duitsers de Muur eigenlijk liever terug zouden hebben.
Natuurlijk willen velen hem terug. Want het is vooral een centenkwestie hé. Ze zien het dagelijks in hun portemonnee, en dan bekoelt de liefde voor het andere Duitsland uiteraard. De solidariteit met de medeburgers uit de vroegere DDR is zeker niet altijd zo groot als de regering gedacht had. En het is een feit dat de Duitse economie zich nog steeds niet hersteld heeft van de éénmaking, ze betalen er nog altijd een prijs voor onder de vorm van extra belastingen. Dat begint na een tijd door te wegen en dan komt er gemopper over het waarom van de zaak, en of het wel allemaal zo snel moest gebeuren, en of het wel juist gebeurd is en zo. Misschien ook wel voor een stukje terecht. Maar vanuit historische perspectief bekeken denk ik dat het eigenlijk niet anders kon, dat het de enige mogelijkheid was.
Er hebben toen ook veel mensen een stukje Muur meegenomen, er ontstond zelfs een hele handel in Muurstenen. Heb je zelf ook enkele brokken mee huiswaarts genomen?
Ik heb inderdaad zelf ook enkele stukken mee naar huis genomen, en die liggen daar nog altijd, ik heb ze nog steeds niet verkocht. Ik ben nog steeds aan het wachten op een hoog bod! (lacht) Ik heb van beide zijden van de muur enkele stukken liggen. Want de westkant was helemaal beschildert met graffiti en opschriften en dergelijke. Terwijl de oostkant zo kaal was als maar kon, omdat je er simpelweg niet aan kon. Voor de muur was er namelijk prikkeldraad gespannen en was er een strook niemandsland vol met mijnen en wachtposten, een immens verschil dus. Maar toen de Muur uiteindelijk viel, was er inderdaad wel veel te doen rond het afkappen ervan. De lokale bevolking leende hamertjes uit aan de toeristen die een stukje wilden meenemen, en ik heb dus ook eigenhandig enkele stukjes eruitgekapt!
Aan het begin van het interview zei je dat journalistiek leeft van het toeval, kan je zo nog enkele voorbeelden geven van hoe het lot je gunstig gezind was?
Ja, er zijn nog wel enkele zaken, de ontploffing van de kerncentrale in Tsjernobil (Oekraïne) bijvoorbeeld, aan het begin van mijn carrière in 1987. Het was namelijk de bedoeling om naar Moskou te reizen om daar Gorbatsjov te aanhoren, maar het was een goedkope vlucht die een ommetje maakte langs Leningrad, wat relatief dicht bij de Oekraïense grens ligt. Toen we daar aankwamen kreeg ik echter het bericht dat er een kernreactor was ontploft en toen ben ik uiteraard zo snel mogelijk naar Oekraïne gereisd.
Een ander voorbeeld, is dat van mijn toenmalige collega Liesbeth Walkiers. Zij was net op vakantie in Portugal, toen daar de Anjerrevolutie uitbarstte, waardoor ze er natuurlijk meteen verslag kon over uitbrengen. En zo zijn er nog wel enkele voorbeelden, maar dat maakt journalistiek nu net zo boeiend, dat je oog in oog komt te staan met de geschiedenis.
20 oktober 2004
WK voetbal voor studenten
Hét exportproduct nummer één van België is ongetwijfeld bier. Dat bleek nog maar eens op het WK voetbal voor studenten, dat van 12 tot 15 oktober 2004 plaatsvond in Antwerpen. Studenten uit de vier windstreken kwamen er samen om uit te maken wie zich een jaar lang wereldkampioen voetbal of zaalvoetbal mag noemen. En voor de meeste studenten was het natuurlijk ook een unieke gelegenheid om eens een week lang te proeven van een andere cultuur. En dat ze stevig geproefd hebben, was elke ochtend opnieuw duidelijk te merken aan de gezichten van de sportievelingen.
“Belgium with the B of Beer!”
Toen ik voor het eerst hoorde dat er zoiets bestond als een WK voor studenten keek ik verbaasd op. Toen ik vernam dat dit alles in Antwerpen plaatsgreep en onze hogeschool er aan deelnam, was ik nieuwsgierig genoeg om er even een kijkje te nemen.
Wie dacht dat het hier ging om een of ander ordinair voetbaltornooi dat zichzelf met een pompeuze titel bedacht, komt bedrogen uit. Het gaat hier om een professioneel en goed voorbereid sportevenement, dat dit jaar al voor de vijfde maal georganiseerd werd, met ploegen uit drie continenten. De organisatie is in handen van de ISFF, de International Student Football Federation, die in 1998 is opgericht door onze landgenoot Peter Verboven. In 1999 vond in Antwerpen het eerste EK plaats. En na Amsterdam, Parijs, Barcelona en Rome is het opnieuw de beurt aan de Vlaamse metropool om het intussen flink gegroeide WK te verwelkomen.
Al van bij de aankomst aan het stadion is het duidelijk dat het hier om een kampioenschap voor studenten gaat. Niet alleen door de linten en vlaggen van de verschillende studentenclubs, maar vooral ook door de niet onaardige voorraad bier die klaar staat. Dat blijkt trouwens één van dé troeven te zijn die Antwerpen heeft om het de buitenlanders naar hun zin te maken, zo kom ik later te weten.
Als eersten komen die vrijdag de zaalvoetballers in actie. Om 10u30 streden de ploeg van de Universiteit van Sint-Petersburg en het team van de OSU van Belgrado om de wereldtitel in de finale van de “Futsalcompetitie”, zoals zaalvoetbal officieel genoemd wordt. En hoewel de ploegen zelf op scherp stonden, was bij het publiek de party van de avond voordien duidelijk nog niet verteerd, want erg veel toeschouwers waren er toch niet. En dat is wel jammer, want in vergelijking met het veldvoetbal is de Futsal één grote doelpuntenkermis. Dat blijkt ook uit het eindresultaat; na tweemaal 25 minuten winnen de Russen het pleit met 7-3 van de Serviërs.
Eenmaal het eerste sportieve hoogtepunt achter de rug, wacht de genodigden een verzorgde maaltijd in het restaurant van Germinal Beerschot Antwerpen, de eersteklasser die zijn vaste stek heeft in het Olympisch Stadion. Af te leiden uit wat er op het menu staat, kan ik u vertellen dat wij Belgen onze reputatie van Bourgondiërs alle eer hebben aangedaan. Alvast een bewijs van het professionalisme waarmee dit WK georganiseerd werd.
Om 13u30 is het dan tijd voor de eerste van twee interlands tussen België en Duitsland. Daarin neemt het vrouwenelftal van de KU Leuven het op tegen de dames van de universiteit van Nürnberg. De Belgen zijn de regerend wereldkampioen en het belooft dan ook een duel op het scherp van de snee te worden. Maar als ze in tien minuten tijd drie goals te slikken krijgen, wordt duidelijk dat een verlenging van hun titel wel erg moeilijk zal worden. Aan de rust leidden de Duitsers met 3-0 en ook in de tweede helft nemen ze het heft volop in handen. De ploeg van de KU Leuven slaagt er wel nog in om een eerreddend doelpunt te maken, maar uiteindelijk zijn het de dames uit Nürnberg die zich tot wereldkampioen kronen.
Ondertussen zijn de meeste ploegdelegaties afgezakt naar het Olympisch Stadion, stilaan bekomen van het zware feestje, en dan vooral het zware bier, dat hen de donderdagavond aangeboden werd. De Ieren, studenten van The University of Dublin, lijken echter maar geen genoeg te krijgen van al dat Belgische gerstenat. Een van hen vertelt me dat ze vooral gecharmeerd zijn door de prijs ervan. Blijkt dat ze op de avond van hun aankomst nog naar de lokale vestiging van de Aldi getrokken zijn om hun voorraad in te slaan. Ook van het Antwerpse nachtleven zijn ze helemaal wild. “In Dublin is er tegen één uur ’s nachts niks meer te beleven. Hier kan je gewoon doorgaan tot zonsopgang” vertelt een van hen me in van dat sappig Engels met onvervalst accent.
Een klein groepje dat naast hen staat, geeft hen volledig gelijk. “We love Antwerp, great city” vertellen ze mij in wat eerst een compleet andere taal lijkt, maar uiteindelijk datzelfde Engels blijkt te zijn, echter met Schotse tongval deze keer. Gek om al die verschillende versies van het Engels te horen, bij de één logischerwijze al vloeiender dan de andere.
Ook de Schotten uit Paisley overleefden de voorrondes niet (ze werden voorlaatste in hun groep), maar dat lijkt hen allerminst te deren. “Now we were able to party”, vertelt één van hen me met blinkende oogjes. Dat blijkt voor de meeste delegaties zeker even belangrijk als het sportieve eindresultaat. Ondermeer de karaoke op dinsdagavond werd fel gesmaakt. Op woensdagavond bleek de voetbalmicrobe dan weer te sterk toen de verschillende ploegen zich in het hotel of een lokale Ierse pub voor hun satelliet-tv nestelden om hun professionele landgenoten naar de overwinning te schreeuwen.
Heel wat teams maakten van de gelegenheid ook gebruik om één van de vier kunststeden te bezoeken. Zo vereerden de Portugezen Brussel met een bezoekje, terwijl anderen het meer voor Brugge hadden. Over Antwerpen waren alle studenten het eens, en de Antwerpenaars zelf natuurlijk nog het meest, dat het een unieke stad is, met al zijn nationaliteiten en godsdiensten. Ook voor de organisatoren van het WK hadden de meesten niets dan lof.
Om drie uur was het dan tijd voor het tweede bedrijf in de clash tussen het gastland en zijn oosterbuur. Dit keer waren het de mannen van de Artevelde Hogeschool die de Belgische kleuren verdedigden. Zij eindigden eerste in hun groep met 15 op 15, nadat ze ondermeer met 7-0 wonnen van onze eigenste Hogeschool West-Vlaanderen. Maar dat ze het in de finale niet zo gemakkelijk gingen hebben, stond al op voorhand vast. Hun tegenstander, de universiteit van Nürnberg, is namelijk al twee jaar op rij wereldkampioen, en vastbesloten er een derde titel bij te doen.
Dat de twee teams elkaar waard waren blijkt ook uit de 0-0 ruststand. Op de tribunes is dat evenwicht alvast minder duidelijk. De meeste andere landen, de Finnen en Britten op kop, supporteren voor de Belgen als was het voor hun eigen ploeg. “Yeah, we really love the Belgians; friendly and fair players” en “I’m not so keen on Germans so let’s cross fingers for the boys from Ghent” zijn maar enkele van de reacties die ik sprokkel tijdens de rust.
Maar in de tweede helft neemt de nervositeit toe met als gevolg een rode kaart voor de Belgen. De Duitse troepen voelen dat de overwinning in de lucht hangt en schakelen nog een versnelling hoger, met resultaat. Op vijf minuten van affluiten scoren ze het enige doelpunt in deze finale. Het blijkt genoeg om zich opnieuw tot de besten van het tornooi te mogen kronen.
Eenmaal het laatste fluitsignaal gegeven lijkt de meeste rivaliteit echter alweer verdwenen, en feliciteert de thuisploeg de Duitsers met hun 3e wereldtitel op rij. Ze worden op passende wijze gehuldigd door de burgemeester van Antwerpen, Patrick Janssens. “Het is natuurlijk jammer dat onze landgenoten de duimen moeten leggen voor de Duitsers, maar ze zijn dan ook niet de eersten de besten. En ik denk dat Antwerpen mag terugkijken op een geslaagde organisatie” is zijn korte reactie. Hij wordt hierin volmondig bijgetreden door zijn schepen Ludo Janssens: “De universiteit en hogescholen van Antwerpen hebben bewezen dat ze de organisatie van zo’n evenement perfect aankunnen.” “Daarnaast levert het ook een niet te onderschatten bijdrage aan het imago van Antwerpen als studentvriendelijke stad”, voeg hij er nog aan toe.
Op de ceremonie worden niet alleen de drie nieuwe kampioenen gehuldigd, maar wordt ook de prijs van de Fair Play uitgereikt. Een eer die dit jaar Finland te beurt valt. “We are really honoured with this price” vertelt de blonde kapitein me. “Soccer isn’t a very popular sport in Finland, but it knows a growing popularity. We didn’t expect to go home with a cup, but we did!” vertelt hij vol vreugde.
Ook de Duitsers zijn ondertussen al lang aan het vieren geslagen en kijken daarbij niet op een ererondje meer of minder. In mijn beste Duits vraag ik hen hoe ze de overwinning ervaren, maar erg verstaanbaar kan ik mezelf blijkbaar niet maken. Veel verder dan “Wonderschön” kom ik aanvankelijk niet. Dan maar in het Engels vragen of ze een lange nacht tegemoet gaan. “Nacht? Week ja! Drie weken, één voor elke titel die we tot nu gewonnen hebben!” Benieuwd of hun kater intussen al verteerd is…
29 maart 2004
Interview: Gert Verheyen, Club Brugge
Het Jan Breydelstadion is de jongste tijd ondergedompeld in een euforische sfeer. Na een prachtig parcours in de Champions League, met oa. een zege op het veld van Europees kampioen AC Milan, mogen ze bij Club Brugge beginnen dromen van een nieuwe stunt. Na 9 jaar spelen ze ook in het voorjaar nog eens in de Uefacup, en kan de jacht op een plaatsje in de kwart-finales beginnen. Eén dag na de 2-1 overwinning tegen het Amsterdam van Wesley Sonck, peilde ik bij vaste waarde Gert Verheyen (33) naar de Europese ambities van de landskampioen.
Al wat bekomen van de match tegen Ajax?
Gert Verheyen (GV): “Ik denk dat we positief kunnen terugblikken. Ajax Amster-dam is een goeie ploeg, een grote naam in Europa. En als je die achter u kunt houden in een topcompetitie als de Champions League is dat heel goed. Maar ook op de wedstrijd zelf kunnen we tevreden zijn. Het was één van onze beste matchen, samen met ons duel tegen Borussia Dortmund & onze uitmatch tegen AC Milaan.”
En nu met een tevreden gevoel naar de Uefacup? Want ik las onlangs dat je dat verkoos boven de Champions League?
GV:“Nee, ik heb het niet liever dan de CL. Da’s ook weer zo een staaltje journalistiek, waarbij uw woorden compleet verdraaid worden. Ik had gezegd dat ik niet teleurgesteld zou zijn wanneer we Uefacup zouden spelen, maar natuurlijk had ik liever nog een ronde verder gespeeld in de CL. Dat is iets helemaal anders natuurlijk, ik zou trouwens niet weten waarom ik nee zou zeggen tegen ontmoetingen met Real Madrid of Manchester United.”
“Maar Uefacup is dus ook mooi, als je het puur realistisch bekijkt, hebben we daarin zelfs meer kans om verder te geraken dan bij de CL. Dat heeft de loting trouwens ook bewezen, want anders moet je tegen topploegen als Arsenal, terwijl we het nu moeten opnemen tegen het Hongaarse Debrecen en das toch een groot verschil.”
Hoe schat je de verdere kansen in voor Club? Als killer van CL-winnaar Milan moeten deze twee matchen toch louter een formaliteit zijn?
GV: “Een formaliteit zou ik nu niet durven zeggen, in voetbal weet je nooit… Maar gezien onze voorbije prestaties, waarbij we bewezen mee te kunnen met de Europese subtop, zouden we toch voorbij zo’n ploeg moeten gaan. Het zou heel dom zijn, uit de CL komende, om het te laten liggen tegen een ploeg als Debrecen.”
Toch niet liever een meer klinkende naam gehad? Of het Noorse Valerengen, zoals bepaalde medespelers?
GV: “Niet echt nee. Ik sta daar op voorhand nooit echt bij stil, je kan er namelijk toch niks aan veranderen. Het is nu Debrecen geworden, maar het mocht evengoed Valerengen zijn, want ik kan er inkomen dat het voor Bengt Saeternes & Rune Lange wel een unieke gelegenheid zou zijn (beiden zijn, net als trainer Trond Sollied afkomstig uit Noorwegen, bl). En wat de topteams betreft, die zullen we in de 1/8 finales wel treffen.”
Als je die 1/8 finales haalt, want het is al weer 9 jaar geleden dat Club nog eens Europees speelde na de winterstop.
GV: “Das inderdaad al een hele tijd geleden ja (denkt na). Moet tegen Chelsea geweest zijn. In mijn twaalf jaar bij Brugge was dat mijn eerste Europese campagne. Ondertussen zijn de tijden natuurlijk veranderd, en is ook de ploeg niet meer dezelfde. Ik heb er dan ook vertrouwen in dat we doorstoten naar die 1/8 finales.”
Blijkbaar was het nog niet lang genoeg geleden, want de eerste match blijf je alvast aan de kant door een gele kaart.
GV: “Tja, das jammer natuurlijk, maar het was in ieder geval lang genoeg! Maar das eigen aan het voetbal, dat je af en toe een kaart pakt. Als je lange tijd op zo’n hoog niveau speelt, staan de zenuwen al eens gespannen, zeker op het einde van een wedstrijd. Dan slaat de vermoeidheid toe en denk je niet meer zo helder.”
Je haalde het daarnet zelf al aan, je speelt reeds 12 jaar voor Club. Geen spijt dat je niet naar het buitenland bent getrokken?
GV: “Nee, ik ben heel tevreden met mijn carrière. Op een gegeven moment had het er helemaal anders kunnen uitzien, er was een mogelijkheid dat ik vertrokken was naar Engeland, maar ik ben heel content dat ik gebleven ben. Zeker met de voorbije 2 Europese campagnes.
Was je naar Ipswich getrokken, dan had je Europees voetbal kunnen vergeten. Meer nog, dan zat je te spelen in de First Division (de Engelse 2e klasse, bl).
GV: “Dat bewijst dat elke transfer opnieuw een gok is. Dat je nooit echt weet wat nu de beste keuze is. Achteraf kan je nu wel stellen dat het goed was te blijven, want Ipswich speelt nu inderdaad op een lager niveau. Maar anderzijds was het ook een risico om mijn contract hier te verlengen, omdat niemand wist in welke richting Club zou evolueren.”
Je hebt kennelijk beter gegokt dan bv. Bart Goor bij Hertha Berlijn of Wesley Sonck bij Ajax Amsterdam, die hun Europese verlangens opnieuw onbevredigd zien.
GV: “In dat opzicht wel ja, we kunnen zeker niet klagen bij Brugge. Maar het gaat natuurlijk niet alleen daarom, er zijn zoveel aspecten die spelen bij een beslissing om naar het buitenland te trekken.”
Financiële aspecten?
GV: “Natuurlijk. Als spelen in het buitenland geen financiële surplus zou opleveren, zouden er niet veel die stap zetten, dan bleven ze allemaal wel hier. Zeker als je, zoals in mijn geval, de 30 gepasseerd bent, moet je aan je toekomst denken. Dan begint het financiële een erg belangrijke rol te spelen.”
Je bent inderdaad de ouderdomsdeken van Club aan het worden, zeker wanneer Dany Verlinden er na dit seizoen mee ophoudt. Heb je de dromen die je als jonge speler had, kunnen waarmaken?
GV: “Toch wel, hoewel ik nooit geen dromer ben geweest. Ik heb nooit de wens gekoesterd om bij een bepaalde club te spelen. In mijn carrière heb ik telkens de kansen gegrepen die mij geboden werden en nooit echt vooruit gekeken.”
Je had als 10-jarige snaak geen echt idool, geen groot voorbeeld waar je naar uitkeek?
GV: “Niet bepaald nee. Ik was ook helemaal niet voetbalgek toen ik klein was. Ik speelde het wel vaak én graag ook, dat zeker, maar het beheerste niet mijn hele leventje. Steevast elke match op TV volgen, en er alles over lezen in kranten en tijdschriften was niet aan mij besteed. Ook mijn kamer hing niet vol met posters van een bepaalde topspeler.”
“Zonder financiële surplus zouden er niet veel naar het buitenland gaan. Dan bleven ze allemaal wel hier natuurlijk”
Na het WK 2002 bent u gestopt als Rode Duivel. Nog geen spijt gehad van deze beslissing?
GV: “Nee, zeker niet. Ik heb een prachtige tijd beleefd bij de nationale ploeg. En ben heel blij dat ik die heb kunnen afronden met een prachtig WK. Maar de tijd was rijp om de jeugd een kans te geven bij de Rode Duivels, vooral dan met het oog op het WK 2006 in Duitsland. Zelf kan ik me nu volop concentreren op mijn laatste jaren bij Club Brugge.”
Wat vind je van de groep waarin België ondergebracht is voor de kwalificatie?
GV: “Toch niet zo’n makkelijke groep. Ik hoor her en der dat we moeten gaan voor de 1e plaats, maar het is helemaal niet zo makkelijk om u te plaatsen voor zo’n wereldkampioenschap. Dat hebben we nu ook weer kunnen vaststellen bij de kwalificatie voor Euro 2004, waarbij we nipt strandden op de 3e plaats.
Ik denk dat we het nog knap lastig kunnen krijgen tijdens de kwalificatie. Vooral ploegen uit die zogenaamde ‘kleine landen’ worden alsmaar beter en beter, en kunnen wel eens voor een verrassing zorgen. “
Je haalde het net zelf aan; je bent bezig met uw laatste jaren bij Club Brugge. Al toekomstplannen in gedachten?
GV: “Ik hoop nog een paar jaren, tot juni 2006, op dit niveau te kunnen spelen. En dan zal het mooi geweest zijn. Ik ben er nog niet echt uit of ik daarna wel in het voetbal wil verdergaan. Dat hangt natuurlijk ook af van de kansen die je krijgt, gesteld dat je ze krijgt. Want in het voetbalmilieu zijn de plaatsen nu eenmaal zeer duur.”
Naast het veld steun je al een aantal jaar actief de Damiaanactie. Misschien ligt daar een nieuwe carrièrewending?
GV: ”Da’s inderdaad een wereld die compleet haaks staat op de glamour van het profvoetbal. Maar het bewijst dat profvoetballers met meer bezig zijn dan enkel geld verdienen en status verwerven. Ik doe het alvast heel graag, en ben ergens wel fier dat ik mij daar kan voor inzetten. Ik hoop dan ook dat ik daar nog een hele tijd mee kan doorgaan, ook na mijn contract hier. En wie weet ja, ligt daar een nieuwe uitdaging.”
Een andere uitdaging schuilt misschien in de opleiding van de derde generatie Verheyen, na uzelf en uw vader?
GV: “Toch niet, geen van mijn 3 kinderen voetbalt op dit moment. Ze mogen gerust, maar ze hebben momenteel meer oog voor andere sporten als tennis & hockey. Zolang ze maar sportief zijn, ben ik al meer dan tevreden.”
Abonneren op:
Posts (Atom)